Oταν έγινα 18 θυμάααμαι είχα συγκινηθεί για ένα λόγο που δεν κατάλαβα ποτέ. Μάλλον νόμιζα ότι θα άλλαζαν πολλά πράγματα στη ζωή μου, θα γινόμουν σούπερ ντούπερ ανεξάρτητη, θα μεγάλωνα απότομα και θα ωρίμαζα στο λεπτό. Ένα πράγμα άλλαξε μόνο. Μπορούσα πλέον να δικαιολογώ μόνη μου τις απουσίες στο σχολείο και δε χρειαζόταν να τραβολογάω τη μαμά μου. Μερικά χρόνια μετά, απλά καταλαβαίνω ότι τα 18 ήταν η αρχή μιας ωραίας - ίσως και της ωραιότερης - και σημαντικής εποχής.
Αρχικά, φεύγεις από το σχολείο και χτίζεις τη ζωή σου (σχεδόν) μόνη σου. Επιλέγεις σχολή ή να φύγεις στο εξωτερικό για να βρεις την τύχη σου ή να βρεις μια δουλειά και να ανεξαρτητοποιηθείς οικονομικά. Ακόμη κι αν επιλέξεις να μην κάνεις τίποτα για ένα διάστημα και πάλι θα σε καταλάβω, 12 χρόνια σχολείου ήταν αυτά. Οι γνώσεις που θα αποκτήσεις σ' αυτά τα χρόνια θα είναι καθοριστικές για το επάγγελμα που θα ακολουθήσεις. Και ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να βρεις το κατάλληλο επάγγελμα για σένα,ε; Δε θα ξυπνάς με βαριά καρδιά κάθε πρωί για να πας στη δουλειά, δε θα περνάς τις μέρες σου περιμένοντας πότε θα πάρεις σύνταξη.
Βρίσκεις χρόνο επιτέλους να κάνεις οτιδήποτε δε χωρούσε στη σχολική φουλαρισμένη σου καθημερινότητα, όπως ξένες γλώσσες, χορός, γυμναστική, ταξίδια, εκδρομές, βόλτες. Τα φοιτητικά χρόνια άλλωστε πέρα από τη μάθηση προορίζονται για όλα τα παραπάνω. Ο χρόνος είναι πολύς, θα τα προλάβεις όλα, μην αγχώνεσαι. Με τη σχολή, με τις παρέες σου, με κολλητές, με το αγόρι σου, θα ταξιδέψεις και θα γνωρίσεις τον κόσμο από διαφορετικές πλευρές (και θα μάθεις γεωγραφία επιτέλους).
Θα έχεις και άγχος, μιας και νέες καταστάσεις θα βρεθούν μπροστά σου. Το πιο ωραίο άγχος, το άγχος για το άγνωστο. Πρόκειται για την πιο δραστήρια περίοδο τη ζωή σου, μιας και οι υποχρεώσεις είναι τόσες που θα σου αφήνουν περιθώριο να ζεις και να μη χάνεσαι ακόμη στα πρέπει σου (υποθετικά, δεν έχεις ακόμη παιδιά, σκυλιά, γατιά να φροντίσεις).
Αλλάζεις περιβάλλον, από το σχολικό, μπαίνεις πλέον στο φοιτητικό/εργασιακό. Νέα άτομα, νέες σχέσεις, νέοι κύκλοι. Άτομα που ήρθαν για να μείνουν, άλλα που ήρθαν απλά για ένα πέρασμα, ενώ είναι κι αυτά που θα σε απογοητεύσουν και θα σου δώσουν τα πρώτα χαστούκια της ιδιαίτερης αυτής δεκαετίας. Όπως και να χει, αποκτάς/κρατάς τους φίλους που θα έχεις για μια ολόκληρη ζωή.
Θα ωριμάσεις αργά και σταθερά ή απότομα και ατσούμπαλα, ανάλογα με τις καταστάσεις που θα συναντήσεις. Πάντως θα συμβεί, ακόμη κι αν δεν το καταλάβεις, ακόμη κι αν νιώθεις πως δεν πέρασε στιγμή από τότε που άφησες τα σχολικά θρανία. Διαμορφώνεις χαρακτήρα και λογικά το άτομο που θα γίνεις τώρα, θα το κουβαλάς μέσα σου για το υπόλοιπο της ζωής σου.
Πως τη βλέπω εγώ αυτή τη δεκαετία; Σαν να ακροβατείς ανάμεσα σε ανεμελιά και υποχρεώσεις, ανάμεσα σε ανεξαρτησία και συγκατοίκηση-με-τους-γονείς-γιατί-αν-μπορείς-κάνε-κι-αλλιώς, ανάμεσα σε μεγαλώνω αλλά θέλω να είμαι και πάντα έφηβη. Δεν είσαι μικρή, αλλά ούτε και μεγάλη, είσαι στην καλύτερη φάση!
Α το πιο σημαντικά ξέχασα, θα βγεις (πολύ), θα πιεις (ελπίζω με σύνεση), θα φλερτάρεις (εύχομαι αρκετά), θα περάσεις όμορφα, θα έχεις ωραίες αναμνήσεις. Κι αν θες τη γνώμη μου, erasmus να πας!
