Eχω να ντυθώ μασκαράς από την τρυφερή ηλικία των 8 ετών, έχω πάει στην Πλάκα Κυριακή της Αποκριάς μόνο μια φορά στη ζωή μου και έχω να παραβρεθώ σε τελετουργία καύσης καρνάβαλου εδώ και 7 χρόνια… Κι αν με ρωτάς, την Τσικνοπέμπτη που μας πέρασε έφαγα σπανακόρυζο και μανιταρόπιτα!
Οι Απόκριες με εκνευρίζουν τόσο πολύ, που το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αγνοώ την ύπαρξή τους και να περιμένω να περάσουν (το να τη στήνεις στο δρόμο στους περαστικούς μασκαράδες και να τους τραβάς τις περούκες από το κεφάλι και τα ψεύτικα αφτιά, μάλλον δεν θα ήταν κόσμιο).
Η μαμά μου λέει ότι θυμάται να με ντύνει κοντεσίνα και πριγκίπισσα του χιονιού με το ζόρι και με πολλή γκρίνια εκ μέρους μου –από τότε σιχαινόμουν τις Απόκριες.
Για κάποιο λόγο αυτή η γιορτή είναι χαραγμένη στο μυαλό μου ως το απόγειο της υποκρισίας. Ξαφνικά, όλοι πρέπει να κάνουμε τους χαρούμενους, έτσι, χωρίς λόγο, επειδή είναι Απόκριες (ε, και;), να φοράμε μούσια και συνθετικές περούκες που προκαλούν φαγούρα, να αγκαλιαζόμαστε και να χορεύουμε στους δρόμους υπό τους ήχους του Maracaibo (στην καλύτερη) ή του «Λεμονάκι μυρωδάτο» (στη χειρότερη). Επίσης, να πήζουμε στην κίνηση για να φτάσουμε στα Βλάχικα στη Βάρη, όπου θα στριμωχτούμε μαζί με εκατοντάδες άλλους τύπους με μάσκες και πλαστικά καπέλα για να φάμε παϊδάκια και λουκάνικα, ενώ μερικά πιτσιρίκια ντυμένα νίντζα και μπαλαρίνες φυσάνε φυσαρούφες μέσα στα μούτρα μας και γεμίζουν με χαρτοπόλεμο τη χωριάτικη!
Γιατί; Μήπως πρόκειται να ξαναφάμε κρέας την Κυριακή του Πάσχα; Δηλαδή, εσείς που κατεβάσατε ένα κοπάδι πρόβατα ψημένο στα κάρβουνα την Τσικνοπέμπτη, πρόκειται να τρώτε ραδίκια και ρεβίθια μέχρι την Ανάσταση;
Και γιατί παρακαλώ πρέπει να ενθουσιάζομαι στη θέα μιας παρέας αντρών με ψηλοτάκουνα και διχτυωτά καλσόν; Γιατί να διασκεδάζω βλέποντας γύρω μου ανθρώπους ντυμένους με στολές που καλύπτουν την πραγματική τους ταυτότητα; Μήπως αν ήταν ντυμένοι με τα ρούχα τους θα τους γνώριζα όλους; Και, κυρίως, γιατί πρέπει όλο αυτό να συνοδεύεται απαραίτητα από μια διάθεση διονυσιασμού και απόλυτου ξεφαντώματος, σαν να έπεσε ξαφνικά στάχτη στο ποτό της καθημερινότητάς μας;
Πες με γρουσούζα, αλλά εγώ τις Απόκριες τις βαριέμαι. Όταν λοιπόν τελειώσετε με τα καρναβάλια και τα άρματα, βγάλετε τις μάσκες και βγείτε για ένα ποτό ήρεμα και πολιτισμένα, χωρίς να νιώθει κανείς την ανάγκη να χτυπήσει τον άλλον στο κεφάλι με ένα πλαστικό ρόπαλο –έτσι, για πλάκα- ξυπνήστε με…
