6 πράγματα που άλλαξα πριν τα 26 (!)

Μια κρισάρα ωραία, περιποιημένη και δυνατή έπαθα όταν με το καλό έκλεισα τα 25. Δεν ήξερα αν πρέπει να λυπηθώ ή να χαρώ με εκείνα τα γενέθλια. Ένας κόμπος η χαρά μου κάθε φορά που έπρεπε να επαναλάβω τα πόσα κλείνω. Κι εκεί που τα συνήθισα, τσουπ, να άλλη μια χρονιά πέρασε. Και όχι μια τυχαία χρονιά, αλλά αυτή που σε φέρνει μια ανάσα πιο κοντά στα 30. Σταμάτα, καθόλου υπερβολική δεν είμαι, την αλήθεια λέω. Μέσα σε ένα πνεύμα ουσιαστικής ενηλικίωσης, αποφάσισα να αλλάξω τα παρακάτω και - που ξέρεις - μπορεί να σου έρθει να δοκιμάσεις κι εσύ κάτι απ' αυτά:

1. Επέστρεψα στο φυσικό χρώμα των μαλλιών μου. Κάπου εδώ, λίγο πριν τα γεράματα, έπιασαν τόπο όλα τα "μην καταστρέφεις άλλο τα μαλλιά σου με τις βαφές, έχεις μια ζωή μπροστά σου να τα βάφεις" που μου έλεγε η μαμά μου για να μου κόψει άχαρα το καμάρι κάθε φορά που έβγαινα από το κομμωτήριο. Ε μετά που το σκέφτηκα, είπα, για πόσο καιρό ακόμη θα χαίρεσαι το φυσικό σου χρώμα; Δε θα έρθει αργά ή γρήγορα η στιγμή που θα το βάφεις αναγκαστικά επειδή θα έχεις άσπρες τρίχες; Και κάπως έτσι, το χάλκινο έγινε καστανό με τα χίλια ζόρια.

2. Άρχισα να αποταμιεύω. Όχι για τα γεράματα αυτή τη φορά, αλλά για ένα και βασικό σκοπό: για να κάνω ένα ταξίδι. Δε ζητάω πολλά, κάπου στην Ευρώπη. Μπορεί να χρειάστηκε να περάσω 26 σπάταλα χρόνια για να βάλω μυαλό και να συνειδητοποιήσω ότι η μια παραπάνω μπλούζα, η τσάντα που δε χρειάζομαι, το τζιν που δεν πρόκειται να βάλω και οτιδήποτε άλλο θα ψώνιζα χωρίς λόγο και ΔΕ θα χαιρόμουν ούτε μια φορά, θα μπορούσαν πολύ απλά να γίνουν ένα ταξίδι, μια ακόμη ανάμνηση, μια σημαντική εμπειρία.

3. Σταμάτησα να ποστάρω ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Που πήγα, που βγήκα, ποιον είδα, άπειρα τραγούδια κάθε μέρα, φωτογραφίες από τον καφέ, τη βόλτα, τη σχολή, τη δουλειά, τη στάση του λεωφορείου, με τα γεμιστά της μαμάς, μόνη μου, κι άλλη μια μόνη μου.. ε αρκετά! Οι φορές που περνούσα καλά ήταν κι αυτές που ξεχνούσα να τσεκάρω facebook/instagram - ναι μέσα στη χρονιά το κατάλαβα κι αυτό. 

4. Το φιλοσόφησα και είπα να μην κρατάω μούτρα. Αν είσαι απ' αυτές που δε μιλάνε όταν κάτι τους ενοχλεί και κρατάνε, κρατάνε, κρατάνε μέχρι να κάνουν το μπαμ, λυπάμαι, ατύχησες. Και στην τελική, τι θα πει κρατάω μούτρα; Λες αυτό που σ' ενοχλεί στην κατάλληλη στιγμή και όλα καλά σχεδόν. Και μέσα σ΄ όλα, αποφάσισα να γίνω πιο ανεκτική με τους άλλους, να μην τρώγομαι για τσακωμό και να μη δίνω συνέχεια στις εντάσεις (όπα κάτσε, λίγο το χεις αυτό; Κανονικά έπρεπε να το γράψω πρώτο).

5. Βγήκα από τη σιγουριά της μακροχρόνιας μονότονης σχέσης. Ξέρεις, ξημερώνει αυτή η μέρα που τρως ένα χαστούκι και λες κάτσε, τι απέγινε η single life ρε παιδιά; Ε κάτι τέτοιο έπαθα και γω. Θες η κρίση της ηλικίας (της ποιας;); Θες ότι μεγαλώνεις κι αλλάζεις κι άλλα ήθελες μερικά χρόνια πριν κι άλλα θες σήμερα; Αποφάσισα να μη βολεύομαι άλλο πια και να βάλω άλλο κουτάκι πάνω πάνω στις προτεραιότητες μου, αυτό που λέει να-περνάω-καλά-ρε-παιδιά. Τσεκ!

6. Έδωσα ευκαιρίες σε νέα άτομα και έκανα καινούριες φίλες - την κοπέλα από το γυμναστήριο, την άλλη που μένει στην πολυκατοικία μου, την παράλλη που δουλεύει στο διπλανό γραφείο. Κοπέλες που πάντα συμπαθούσα, που πίστευα ότι θα ταίριαζα και δεν είχα και τίποτα να χάσω αν έβγαινα για ένα ποτό/καφέ. Ίσα ίσα που βγήκα κερδισμένη. Έτσι, λίγο πριν τα 26 σταμάτησα να είμαι κολλημένη αποκλειστικά στις φίλες που απέκτησα από το σχολείο ή τη σχολή (σας αγαπώ ΟΛΕΣ) και έδωσα ευκαιρίες σε άτομα που το άξιζαν εξίσου.

xx