Κάποιες φορές, όταν σκέφτομαι ότι η μαμά μου απέκτησε facebook, μια μονάχα φράση μου έρχεται στο μυαλό, το σοφό ''έβαλα τα χεράκια μου και έβγαλα τα ματάκια μου''. Αλήθεια ακόμη δεν ξέρω τι σκεφτόμουν όταν αποφάσισα να την εκσυγχρονίσω και να τη βάλω στον κόσμο των social media, το θέμα είναι ότι η αρχή πάντως έγινε. Φυσικά, όλο αυτό είχε κι ένα καλό (ίσως αυτό σκεφτόμουν τελικά), γιατί κόλλησε όσο εγώ (και χειρότερα) και έπαψε να με ρωτάει με απορία και θυμό τι στο καλό κάνω τόσες ώρες στον υπολογιστή. Ένα χρόνο πριν που της έφτιαχνα το προφίλ, ξέρεις τι δεν είχα σκεφτεί; Τα παρακάτω!

Ότι θα ρωτούσε διαρκώς πως κάνω το ένα και πως κάνω το άλλο. Πώς βρίσκω τη θεία σου τώρα; Καλέ δεν πιστεύω να βλέπουν όλοι πότε γεννήθηκα! Τώρα θα μου στέλνει ο κάθε άγνωστoς; Μετά αρχίζει και της αρέσει και ξεκινάει να ψάχνει μέχρι και τον πρώτο της έρωτα (σόρρυ μπαμπά, ευτυχώς δεν έχει facebook αυτός, καρατσεκαρισμένο).

Ότι θα ψαχούλευε και το δικό μου προφίλ. ''Σ' αυτή τη φωτογραφία εδώ με ποιούς είσαι και που;'' ακούω προχθές να με ρωτάει από το άλλο δωμάτιο. Άντε εγώ να καταλάβω για ποια φωτογραφία λέει και πως κατέληξε να την κοιτάει.

Ότι ΔΕ θα το χρησιμοποιούσε για συνταγές. Τόσες φαγητάρες ανεβαίνουν στο facebook, με συνταγή, λεπτομέρειες για το τι και το πως, φωτογραφίες από κάθε γωνία. Όχι, ούτε που της πήγε το μυαλό σε κάτι τέτοιο.

Ότι θα φοβόμουν αυτά τα ξέμπαρκα add και like. Έχει συμβεί στις καλύτερες οικογένειες να πατήσεις ένα άκυρο like εκεί που stalkάρεις τον πρώην και το καινούριο του αμόρε, γιατί να μη συμβεί και στη δικιά μου; Προφανώς κι εκείνη δε θα καταλάβει τη ζημιά που μπορεί να κάνει ένα περιττό like στο λάθος πρόσωπο - κίνδυνος θάνατος! ''Τι θα πει να μην κάνω add τον Κωστάκη, μια χαρά παιδί ήταν, δε σε καταλαβαίνω''.

Ότι θα μου έστελνε στο chat όσο δε μου έχει στείλει κανείς. Ναι, από το δίπλα δωμάτιο. Κι όταν πηγαίνεις καμιά εκδρομή, το chat του facebook παίρνει φωτιά και γίνεται μάρτυρας του φαγητού που μαγείρεψε, όλων των κους κους της γειτονιάς και των νέων της ημέρας. Το οξύμωρο σ' αυτή τη φάση είναι πως όταν σε βλέπει με το κινητό στο χέρι σου την λέει, αλλά όταν σου στέλνει εκείνη σου την λέει που δεν απαντάς μέσα σε μισό λεπτάκι.

Υ.Γ. Κακά τα ψέματα, η συγκίνηση που νιώθω όταν βλέπω ότι απαντάει μόνη της σε comment (προφανώς και της ποστάρουν οι φίλες της στον τοίχο της), πρέπει να είναι παρόμοια μ΄αυτή που νιώθει μια μάνα όταν πηγαίνει το παιδάκι της στην πρώτη δημοτικού κι αυτό σιγά σιγά μαθαίνει να γράφει και να διαβάζει.

xx