Βρίσκομαι στην ηλικία όπου οι σχέσεις από απόσταση είναι από τις πιο συνηθισμένες φράσεις που ακούω γύρω μου. Συνεπώς, ήταν φυσικό επακόλουθο να γράψω για αυτές κάποια στιγμή. Με τη διαφορά πως δεν έχω την παραμικρή διάθεση να τις ωραιοποιήσω ή να παραθέσω λόγια υποστήριξης προς αυτούς οι οποίοι έχουν μπει στο ...loop.
Αρχικά όμως, ας δούμε πού οφείλεται η συχνότητα του φαινομένου στις ηλικίες 22 - 25 κι έπειτα θα εμβαθύνουμε στην όλη φάση. Που λέτε, τόσο εγώ όσο και οι συνομήλικοί μου, τελειώνουμε τις σπουδές μας, επιστρέφουμε στα πατρικά μας (σε άλλη πόλη προφανώς), σχεδιάζουμε τη μεταπτυχιακή μας σταδιοδρομία (είτε Ελλάδα, είτε εξωτερικό), ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που ξενιτεύονται για να πετύχουν τα επαγγελματικά τους όνειρα, μακριά από την μιζέρια και την εσωστρέφεια του ελληνικού οικοσυστήματος. Τα παραπάνω, έχουν σαν αποτέλεσμα την απομάκρυνσή μας (από άποψη απόστασης σε πρώτη φάση) από φοιτητικούς φίλους, κολλητούς αλλά και ...συντρόφους. Έτσι, εμφανίζονται πολλά ζευγάρια που είναι όντως ερωτευμένα και δεν επιθυμούν να λάβουν την απόφαση του χωρισμού, τα οποία εκ των πραγμάτων μπαίνουν στη διαδικασία της σχέσης από απόσταση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Και καλώς ή κακώς, αυτά που συνεπάγεται αυτού του είδους ο δεσμός, μόνο θετικά δεν είναι! Τουλάχιστον έτσι όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα και τις εκάστοτε συνθήκες.
Πολλοί πιστεύουν πως τα δύσκολα κρύβονται στην αρχή και πως αν περάσεις αλώβητος από αυτήν τη φάση, το μέλλον αναμένεται πιο φωτεινό, πιο ελπιδοφόρο. Μέγα λάθος. Διότι οι πρώτοι 2-3 μήνες, είναι μακράν οι πιο εύκολοι. Διότι ο/η φίλος/η σου σου λείπει, νιώθεις έντονη την απουσία του/της, σε πιάνει το παράπονο τα βράδια μακριά του/της κλπ κλπ. Αυτά τα «συμπτώματα», είναι ακριβώς εκείνα που κρατούν τη φλόγα της σχέσης σας αναμμένη. Μια φλόγα που στέκεται εμπόδιο σε τυχόν απιστίες ή ακόμη χειρότερα στο να ξεχάσεις το, μέχρι πρότινος, άλλο σου μισό.
Το γυαλί αρχίζει να ραγίζει μετά την πρώτη σας «συνάντηση». Μετά την οποία χωρίζεστε για δεύτερη φορά σε αεροδρόμιο, λιμάνι ή σταθμό ΚΤΕΛ, ΟΣΕ. Τα κλάματα είναι λιγότερο έντονα αυτήν τη φορά, το κενό δε μοιάζει τόσο δυσβάσταχτο και η επιστροφή στο άδειο σπίτι, λογίζεται ως επιστροφή στη ρουτίνα. Μια ρουτίνα η οποία όμως, δεν περιέχει τον/τη σύντροφό σου. Κι αυτό είναι το βασικότερο εμπόδιο στις σχέσεις από απόσταση. Η απουσία του/της φίλου/ης σου από την ίδια την καθημερινότητά σου. Και τούμπαλιν.
Ακολουθεί δεύτερη «συνάντηση». Τα συναισθήματα κατά την αποχώρηση ακόμη πιο ...ανώδυνα. Το κενό σχεδόν ανύπαρκτο. Ίσα ίσα, που η παρουσία τους/της, σε βγάζει από τα νερά σου και κάπου βαθιά μέσα σου, περιμένεις τη στιγμή όπου θα μείνεις και πάλι μόνος/η. Και δεν είναι πως όλα αυτά τα αισθάνεσαι μόνο εσύ. Τα ίδια πάνω κάτω, τριβελίζουν και το μυαλό της σχέσης σου. Λιγότερο ή περισσότερο έντονα, λιγότερο ή περισσότερο αποφασιστικά, τα ίδια σκέφτεται.
Και τότε, κάποιος από τους δύο γνωρίζει εκείνον/η που του τραβάει την προσοχή στη νέα του πόλη. Στη νέα του πραγματικότητα. Στην αρχή δεν το παραδέχεται. Όχι στον σύντροφο από απόσταση, αλλά ούτε και στον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό όμως δεν αρκεί...
Στον πρώτο σας (τηλεφωνικό) καυγά, η σκέψη θα καρφωθεί στο μυαλό του ...φρεσκοερωτευμένου ή της φρεσκοερωτευμένης. Στον δεύτερο (καυγά), το μοιραίο θα γίνει. Και τότε, εκείνο το βράδυ, μια ακόμη σχέση από απόσταση θα φτάσει στην ουσιαστική της λήξη. Και γράφω ουσιαστική, διότι μπορεί να περάσουν λίγες ημέρες, ή και εβδομάδες μέχρι να ανακοινωθεί η απόφαση από το ένα μέρος στο άλλο. Αυτό όμως δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η αποτυχία της προσπάθειας που κατά τη γνώμη μου είχε προδιαγεγραμμένο τέλος εξ' αρχής.
Και το ερώτημα που τίθεται, έχει ως εξής: Γιατί να περάσουν δύο άνθρωποι από όλες αυτές τις φάσεις, όταν ο (αναμενόμενος) χωρισμός μπορεί να έρθει από την πρώτη κιόλας μέρα; Από την ημέρα όπου κάποιος από τους δύο λέει το «Φεύγω!»...
Πηγή: neopolis.gr
