Ο λόγος που ένας άνθρωπος φοβάται όλο και λιγότερο μεγαλώνοντας, είναι ότι μειώνει τις θολές και γκρίζες περιοχές του γνωστικού του πεδίου. Σε κάθε του βήμα πατάει στο έδαφος καλά και ξέρει αν είναι λείο, τραχύ ή αν υπάρχει κινούμενη άμμος.
Στα παιδιά αυτό δεν ισχύει. Εκτός απ’ τους υπαρκτούς φόβους, είναι πιθανό να τους προκληθούν φόβοι εκπορευόμενοι από μια… φοβομανία. Αυτή εδρεύει κι ενεργοποιείται στο μέρος που βρίσκεσαι πιο συχνά μόνη. Μα που αλλού; Στο σπίτι σου!
Κοινώς, αν αυτός ο φόβος εγκατασταθεί καλά στον εγκέφαλο σου τότε είναι πιθανό να μην φύγει ακόμα κι όταν μεγαλώσεις. Όταν η λογική έχει μπει στο κεφαλάκι σου.
Γι’ αυτό μη νιώθεις καμία ντροπή που νομίζεις ότι το σπίτι σου δεν είναι μόνο δικό σου, αλλά έχει κι άλλους ενοίκους από άλλους κόσμους.
Τι μπορείς να κάνεις για να το αντιμετωπίσεις, ακόμη και να εξαλείψεις τον φόβο σου;
- Τα βράδια που πηγαίνεις στο μπάνιο να κοιτάζεις πάντα το διάδρομο. Κάποιες φορές το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια υποκινούμενο από την επιθυμία να ‘χεις δίκιο και να μην φοβάσαι το ανύπαρκτο.
- Λίγο πριν κοιμηθείς βάλε μουσική που σε ηρεμεί αν δεν μπορείς να κοιμηθείς και στριφογυρνάς.
- Να μπαίνεις ολόκληρη κάτω απ’ τα σκεπάσματα ή κράτα μόνο το κεφάλι εκτός. Αν όντως υπάρχει κάτι εκεί έξω, θα σε αρπάξει απ’ τα πόδια ή τα χέρια.
- Να πέφτεις για ύπνο κοιτώντας προς την αντίθετη μεριά από την πόρτα. Ειδικά αν έχεις ντουλάπα προς τα 'κει βολεύει, γιατί η ντουλάπα σου είναι το πιο σίγουρο μέρος στο σπίτι. Εκτός αυτού καλύτερα να δεις μια σκιά στον τοίχο παρά να 'ρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με κάτι πιο τρομακτικό.
Εξαίρεση: Αν η πόρτα σου είναι κοντά με την πόρτα του δωματίου των γονιών σου, τότε προτίμησε να κοιτάς προς τα 'κει για να στοχεύσει η φωνή σου πιο καθαρά.
Απέφευγε τους καθρέφτες και μην κοιτάς σε τζάμια. Να ξέρεις ότι μόνο εκεί μέσα έχει δύναμη αυτό που δεν θες να δεις. Αλλιώς δεν μπορεί να σου κάνει τίποτα.
Ποια είναι η αλήθεια;
Όσο περισσότερο αρχίσεις και συζητάς αυτόν τον φόβο και την υποψία τόσο πιο γρήγορα θα τον εκμηδενίσεις. Να ξέρεις ότι απ' όσα γνωρίζει ο άνθρωπος μέχρι σήμερα δεν υπάρχει άμεση επαφή του κόσμου σου με εξωτερικές υπάρξεις. Οι θόρυβοι που ακούς μες στο σπίτι είναι τα συναισθήματα κι οι αναμνήσεις που έχεις ενθηκεύσει σε αυτό. Όλα όσα το μυαλό σου κράτησε χωρίς εσύ να το καταλάβεις τα τοποθέτησε στον χώρο που εμπιστεύεσαι περισσότερο απ’ όλους.
Όπως αναφέρει και ο Γκαστόν Μπασελάρ στην Ποιητική του Χώρου, το σπίτι αποκτά ψυχή όσο ζεις μέσα του κι αυτή κρύβεται πάντα στο κεντρικό σημείο, σε μια καταπακτή ή στο υπόγειο. Τα βράδια που το μυαλό σου πέφτει σε λήθαργο, όλα αυτά που κρύβονται στην καταπακτή κάνουν το δικό τους πάρτι, γιατί βρίσκουν την ευκαιρία να ξαναζωντανέψουν μέσω του ονείρου σου.
Α, και μην ανησυχείς… αυτά που είπαμε θα μείνουν μεταξύ μας!
