Μίλαγα με μια φίλη τις προάλλες. Χρόνια μαζί με το αγόρι της, πότε σε ίδιες πότε σε διαφορετικές πόλεις, αλλά πάντα μαζί.
«Πρώτη φορά είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα. Πρώτη φορά μου λείπει τόσο πολύ. Πρώτη φορά έχω να τον δω τέσσερις μήνες. Είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι το περίμενα» μου λέει και μου θυμίζει τα καλά τα δικά μου, όταν ο φίλος μου μπήκε φαντάρος.
Την μέρα προτού φύγει, είχε έρθει από το σπίτι μου να με δει. Έκλαιγα όλη την ημέρα. Δεν ήθελα να τον αφήσω να φύγει και με έπιανε πανικός στη σκέψη ότι μπορεί να κάνω να τον δω μήνες. «Ε δεν πάω και στον πόλεμο», μου είχε πει τότε και είχε και δίκιο...Απλά, όταν είσαι νέα και φουλ ερωτευμένη, τα βλέπεις αλλιώς.
Βέβαια, και η κολλητή μου που πέρασε να τον χαιρετήσει, μόλις μας είδε μέσα στο δράμα, την έπιασαν κι εκείνη τα ζουμιά, οπότε καταλαβαίνεις πως δεν ήταν μόνο στο μυαλό μου η συγκίνηση της στιγμής.
Την ημέρα εκείνη, και τις υπόλοιπες 270 που πέρασαν, διαπίστωσα πως η Πηνελόπη δεν ήταν η μοναδική ηρωίδα που περίμενε καρτερικά τον αγαπημένο της. Είμαστε κι όλες εμείς, που το περνάμε μαζί με τα αγόρια μας.
Προσπαθείς να συνεχίσεις τη ζωή σου, ενώ ο φίλος σου ήταν αναπόσπαστο κομμάτι σε αυτήν. Είναι σαν ένα είδος χωρισμού.
Προσπαθείς να μην στεναχωριέσαι, ούτε να το δείχνεις. Γιατί πρέπει να είσαι ο «καραγκιόζης» της υπόθεσης, που τον ενθαρρύνει και τον κάνει να γελάει από το τηλέφωνο. Δεν πρέπει να τον φορτώνεις με τη δικιά σου την μελαγχολία, ούτε με τις ανησυχίες σου.
Προσπαθείς να μην βγαίνεις πολύ για να μην ζηλεύει αλλά και γιατί ενδόμυχα έχεις τύψεις όταν βγαίνεις κι εκείνος καθαρίζει πατάτες.
Προσπαθείς κάθε φορά που υπάρχει ευκαιρία να τον βλέπεις. Εγώ, είχα κάνει το Αθήνα-Ναύπλιο, Κολιάτσου-Παγκράτι. Και οι δύο ώρες δεν είναι ποτέ αρκετές.
Όπως και να έχει, εάν περνάς ή πρόκειται να περάσεις αυτή τη φάση, να ξέρεις ότι θέλουν, δεν θέλουν, θα περάσουν οι μέρες και θα τον έχεις πάλι κοντά σου. Και τότε, ο φίλος σου θα το εκτιμήσει ακόμα περισσότερο που τον περίμενες.
Γιατί θέλει μεγάλη μαγκιά αυτό που έκανες…
Γιατί στη ζωή η ουσία είναι αυτοί που μένουν…
ΥΓ: Α και που΄σαι! Μην πανικοβληθείς την πρώτη φορά που θα πας να τον δεις και δεν τον αναγνωρίσεις αμέσως! Από μακριά, είναι ΟΛΟΙ ίδιοι και από κοντά σίγουρα θα σου φανεί πιο αδυνατισμένος, πιο διαφορετικός. Επίσης, θα μάθεις πως η «Καλλιόπη» δεν είναι μόνο όνομα και πως το «γερμανικό» είναι ό,τι χειρότερο. Υπομονή, φίλη μου!
