Μίλτος Δημουλής

Θα είναι ο πρωταγωνιστής στην παράσταση Το Όνομα του Ρόδου στον ρόλο του Σον Κόνερυ, στην ομώνυμη κινηματογραφική εκδοχή του 1986. Το αριστούργημα του Ουμπέρτο Έκο εξακολουθεί να σαγηνεύει το κοινό σαράντα χρόνια μετά από την έκδοσή του, αποδεικνύοντας τη διαχρονική του αξία. Ενδεικτική, η επιτυχία που γνώρισε η πρώτη θεατρική μεταφορά του, το 2016 οπότε και ανέβηκε στο ιστορικό Piccolo Teatro του Μιλάνο, με την υπογραφή του καλλιτεχνικού του διευθυντή Stefano Massini, ενός εκ των σημαντικότερων σύγχρονων θεατρικών συγγραφέων. Ακολούθησαν παραστάσεις στο περιφερειακό θέατρο του Τορίνο, καθώς και στη Γένοβα. Στις 27 Ιανουαρίου 2020, Το Όνομα του Ρόδου θα κάνει πρεμιέρα στο Altera Pars, για πρώτη φορά στα ελληνικά, σε θεατρική μεταφορά του βραβευμένου Stefano Massini. Περισσότερα για την παράσταση εδώ

Πώς εισέπραξες το βιβλίο "Το Όνομα του Ρόδου", όταν το διάβασες; Το ένιωσες περισσότερο ως αστυνομικό μυθιστόρημα ή ως μεσαιωνικό χρονικό;

Ακριβώς επειδή είναι ένα σπουδαίο βιβλίο δεν είναι ετεροβαρές. Εξισορροπείται η δαιδαλώδης και ανατρεπτική πλοκή με το πλούσιο, πραγματολογικό, ιστορικό υλικό. Είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα με έγκυρη επιστημονική τεκμηρίωση και ταυτόχρονα μεγάλο φιλοσοφικό βάθος.

Ποιο ήταν αυτό το στοιχείο στην ερμηνεία του Σον Κόνερι που σε γοήτευσε περισσότερο ως θεατή και εκείνο που σε ενέπνευσε ως ηθοποιό μιας τελείως διαφορετικής γενιάς;

Κάνω κάτι αρκετά διαφορετικό από εκείνον. Σίγουρα όμως εκτίμησα ότι έφτιαξε έναν νεωτερικό χαρακτήρα σε μια προνεωτερική εποχή. Λογοκρατούμενο. Νομίζω οδηγήθηκε εκεί αφού το κείμενο αφορά ένα χαμένο έργο του Αριστοτέλη, του θεμελιωτή της λογικής. Νομίζω έτσι δόμησε τον χαρακτήρα. Έναν άνθρωπο με βαθειά πίστη στην ανθρώπινη διάνοια, μετρημένο, λογικό.

Τι σε "παίδεψε” περισσότερο σε αυτόν τον ρόλο του Φραγκισκανού μοναχού;

Το να αναπτύξει εξιδιασμένες σχέσεις με κάθε ρόλο με τον οποίο συσχετίζεται. Προσπαθώ να είναι διαφορετικός, ανάλογα με το κάθε πρόσωπο με το οποίο συναντιέται σκηνικά.

Ποιο είναι το κομμάτι της υποκριτικής που σε ελκύει: το παίξιμο στην σκηνή ή η σκηνοθεσία;

Είναι εντελώς διαφορετικά. Στο παίξιμο στη σκηνή είναι σωματική η σχέση. Είσαι παρών με το σώμα, τη φωνή, το νευρικό σου σύστημα. Η σκηνοθεσία είναι μια πιο εγκεφαλική τέχνη. Τα αγαπώ εξίσου.

Πώς έφτασες να κατακτήσεις υποτροφία στο Θέατρο Τέχνης; Υπήρχε background σχετικό ή υπήρξε μια τελείως προσωπική επιθυμία που ερχόταν σε αντίθεση με τις οικογενειακές προσδοκίες;

Η υποτροφία υπήρξε αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς. Προέρχομαι από ένα αντικαλλιτεχνικό περιβάλλον, μια αγροτική κοινωνία, ένα χωριό της Κέρκυρας. Οπότε δεν είχα την επικουρία της οικογένειας ή του σχολείου. Ήταν φυσικό. Σαν να είχα γεννηθεί γι’ αυτό. Κανένας δεν με οδήγησε εκεί παρά μόνο το ένστικτό μου. Οπότε ακολούθησα αυτήν την υπαρξιακή κατεύθυνση και δούλεψα ολοκληρωτικά γι’ αυτό. Πέρασα στο πανεπιστήμιο, ήρθα στην Αθήνα για σπουδές και πολύ γρήγορα πήγα στο Θέατρο Τέχνης. Όλα αυτά τα χρόνια ασχολούμαι με το θέατρο αδιαλείπτως. 

Τι μαθαίνει ένας Δάσκαλος Υποκριτικής-Αυτοσχεδιασμού σε εφήβους από τους μαθητές του που δεν έχει ο ίδιος μάθει;

Η μαθητεία ενός ηθοποιού δεν τελειώνει ποτέ. Θα έλεγα ότι περισσότερο διδάσκομαι από τα παιδιά κάθε φορά. Πάντα κάποιος εισκομίζει στο μάθημα κάτι που με ξαφνιάζει. Μια ιδέα ή την αλήθεια του. Είμαι μαθητής των μαθητών μου.

Πώς νιώθεις μετά από μια παράσταση Οικείου Θεάτρου;

Καταρχάς να πούμε ότι κύριο χαρακτηριστικό του Οικείου Θεάτρου είναι να παρουσιάζει ολοκληρωμένες παραστάσεις και σε χώρους που δεν είναι αμιγώς θεατρικοί. Παίζουμε σε σπίτια και...όπου υπάρχουν άνθρωποι!!!

Νοιώθω σαν στο σπίτι μου.

Λίγα λόγια για τον ηθοποιό

Ο Μίλτος Δημουλής σπούδασε με υποτροφία στο Θέατρο Τέχνης όπου συνεργάστηκε και ως ηθοποιός. Επίσης, συμμετείχε σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου και σε άλλες θεατρικές σκηνές. Ενδεικτικά αναφέρονται: «Σουάνεβιτ» του Στρίνμπεργκ (Πρίγκιπας)σε  σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη, Θέατρο Τέχνης. «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή (Ορέστης) σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου, Εθνικό Θέατρο. «Οι τελευταίοι» του Γκόρκι (Γιακόρεφ)σε σκηνοθεσία Μάγιας Λυμπεροπούλου, Θέατρο Πόρτα. «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι» του Ευριπίδη (Αγαμέμνων - Σκηνοθεσία) Διεθνές Φεστιβάλ Πέτρας. Συνεργάστηκε και με άλλους σκηνοθέτες: Μίμης Κουγιουμτζής, Διαγόρας Χρονόπουλος, Κοραής Διαμάτης, Σωτήρης Χατζάκης, Νίκος Περέλης, Κώστας Τσιάνος, Σταμάτης Φασουλής, Γιώργος Κιμούλης κ.α. Είναι Σκηνοθέτης και Δάσκαλος Υποκριτικής - Αυτοσχεδιασμού σε εφήβους, εργαστήρια ενηλίκων και σε Δραματικές Σχολές. Άσκησε καθήκοντα Καλλιτεχνικού Διευθυντή για πέντε χρόνια στη Δραματική Σχολή "ΠΕΤΡΑΣ". Τέλος είναι ο εμπνευστής - δημιουργός του Οικείου Θεάτρου που παρουσιάζει άρτια δομημένες παραστάσεις σε σπίτια και...όπου υπάρχουν άνθρωποι.