Τον τελευταίο καιρό το κίνημα του Fatkini κάνει θραύση στο Instagram. Υπέρβαρες κοπέλες ανεβάζουν φωτογραφίες τους με μπικίνι, επιδεικνύοντας ακομπλεξάριστα τις καμπύλες τους, πολλές για πρώτη φορά στη ζωή τους. Το σύνθημα που επικρατεί: «lose hate, not weight» (χάσε το μίσος, όχι κιλά). Στον κόσμο της μόδας τα λεγόμενα plus-size models αποκτούν ολοένα και πιο δυναμική παρουσία στα catwalks σχεδιαστών όπως Dolce & Gabbana, Tommy Hilfiger, Calvin Klein και Louis Vuitton, αλλά και στα εξώφυλλα των Vogue, Elle, Harper’s Bazaar και Marie Claire.
Η απoενοχοποίηση του υπέρβαρου σώματος έχει αρχίσει να γίνεται παγκόσμιο φαινόμενο. Τώρα, στον κόσμο της μόδας, ίσως είναι μία ακόμη τάση που θα… περάσει. Όπως και να ‘χει είναι αξιοσημείωτο ότι είχαμε να δούμε γυναίκες με πλούσιες καμπύλες στα εξώφυλλα, σχεδόν από την εποχή της θρυλικής Marilyn Monroe.
Η fashion blogger Gabi Fresh, μία από τις πρώτες που συμμετείχαν στο διαδικτυακό κίνημα του Fatkini.
Τι γίνεται στην Ελλάδα;
Το πρότυπο ομορφιάς που ορίζει ότι αδύνατο σώμα ίσον όμορφο σώμα ισχύει και στην χώρα μας. Υπήρχε όμως πάντα και μια (υπό;)κουλτούρα που υπερασπιζόταν το κάπως πιο ευτραφές σώμα ως υγιές κι ελκυστικό. «Τα πάχη μου τα κάλλη μου», «Γυναίκα χωρίς πιασίματα, δρόμος χωρίς σήματα» και λοιπές παροιμιακές εκφράσεις, η ακόμη κι η επιμονή της γιαγιάς μας να φάμε γιατί είμαστε «πετσί και κόκκαλο, σαν άρρωστες» κι η αγωνία της ότι δεν θα βρούμε άντρα αν είμαστε σαν στέκες, είναι μερικά από τα δείγματα της συμπάθειας που έδειχνε πάντα η ελληνική κοινωνία στην «στρουμπουλοσύνη».
Πατάω το κουμπί και βγαίνει μια χοντρή
Αρκούν όμως αυτά για να πούμε ότι η Ελληνίδα στρουμπουλή τυγχάνει ίσης αντιμετώπισης με την Ελληνίδα αδύνατη; Ή μήπως η προσβολή προς τους υπέρβαρους, εξακολουθεί να ‘ναι η αυθόρμητη αντίδραση του κοινωνικού τους περίγυρου, αντί για την αποδοχή; «Οι άνθρωποι θα σε στραβοκοιτάξουν άμα είσαι χοντρή ακόμα κι όταν τρως σαλάτα», λέει η Μ. «Λες κι οι χοντροί δεν έχουμε ανάγκη από φαγητό, λες και θα βασιστούμε στο λίπος που έχουμε αποθηκεύσει για να επιβιώσουμε, σαν τις καμήλες. Ξεχνούν ότι η ανθρώπινη ανάγκη για φαγητό ισχύει για όλους, είτε είναι χοντροί είτε λεπτοί. Σαν να μην ισχύει για τους παχύσαρκους ισχύει ό,τι και για τους υπόλοιπους. Αν βγω με τον αδύνατo σύντροφό μου στην παραλία, είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσουμε αρκετά γέλια και κακεντρεχή σχόλια. Οι χοντρές πρέπει να τα φτιάχνουμε με χοντρούς, είμαστε ειδική κατηγορία».
Ελλάς και ΦΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο!
Από την άλλη η Κ. καταλογίζει στην ελληνική κοινωνία υποκρισία. «Οι περισσότεροι με προσβάλλουν ευθέως. Πολλές φορές όμως έχει τύχει να μου πουν ότι δεν έχει σημασία η εμφάνιση, κι ότι η υγεία μου τους ανησυχεί. Πολύ αμφιβάλλω ότι έχουν δει τις ιατρικές μου εξετάσεις ή ότι γνωρίζουν το ιστορικό μου. Επομένως, από τι κρίνουν; Από την εμφάνισή μου κρίνουν. Και πάλι η εμφάνιση είναι το θέμα». Προτιμάει δηλαδή ένα, τουλάχιστον ειλικρινές, αρνητικό σχόλιο για την εμφάνισή της από τα σχόλια όλων όσων υποτίθεται ότι νοιάζονται; «Πλέον έχω συνηθίσει την κοροϊδία. Αν κάποιος άσχετος στο δρόμο με αποκαλέσει τοφάλα, δεν μου κάνει ιδιαίτερη αίσθηση. Οπότε μπορώ να πω ότι ναι, οι υποκριτές με εκνευρίζουν περισσότερο. Το καλύτερο βέβαια θα ήταν ο καθένας να κρατάει τη γνώμη του για τον εαυτό του. Όλοι μας σχηματίζουμε απόψεις με βάση την εμφάνιση του άλλου, αν είναι όμως αρνητικές δεν χρειάζεται να τις βροντοφωνάζουμε».
Φαίνεται ότι η κοινωνία μας θα χρειαστεί να κάνει αρκετά βήματα ακόμα για να αποβάλλει την προκατάληψη των παραπανίσιων κιλών. «Αυτό που πρέπει να καταλάβουν είναι ότι οι συνήθειές μου στο φαγητό και το αν γυμνάζομαι επηρεάζουν το σώμα μου και μόνο. Δεν καθορίζουν την αξία μου ως ανθρώπου ή τα δικαιώματά μου», καταλήγει η Μ. «Ότι είμαι χοντρή δεν σημαίνει ότι είμαι ανεύθυνη κι απείθαρχη στη δουλειά μου, ούτε ότι δικαιούμαι να απολαύσω ένα παγωτό ή ένα θαλασσινό μπάνιο λιγότερο από μια αδύνατη κοπέλα».
