Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας, φαίνεται από το πώς μιλάμε σε έναν σερβιτόρο». Το είχα δει πριν λίγο καιρό στο facebook και το έκανα αμέσως share.
Δυο πρόσφατες συζητήσεις με δυο φίλες μου, με έκαναν να αναρωτηθώ, εάν οι Έλληνες αξίζουν τον πολιτισμό για τον οποίο τόσους αιώνες επαίρονται. Εάν η κρίση μας έκανε χειρότερους, ή απλά έβγαλε τη σαπίλα μερικών ανθρώπων. Ή αν απλά ανέκαθεν υπήρχαν αγενείς και απολίτιστοι άνθρωποι που το ρομαντικό μάτι μου απλά δεν τους είχε στο οπτικό του πεδίο.
Ιστορία πρώτη
Η Μάρθα, φίλη, φιλόλογος. Διαβασμένη, πολιτικοποιημένη, σκεπτόμενη. Δουλεύει σα φιλόλογος κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα και παράλληλα ως τηλεφωνήτρια σε μια μεγάλη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας στο τμήμα των τεχνικών βλαβών. Είχε μια κλίση τις προάλλες, από μια κυρία που έπρεπε να εξυπηρετήσει. Δε δούλευε το modem της μεσήλικης κυρίας, αλλά δεν ήξερε γρι από τεχνολογία για να συνεννοηθεί , ώστε να καταλάβει η Μάρθα εάν υπάρχει βλάβη για να λυθεί το πρόβλημα. «Θέλετε να μου διαβάσετε ποιο κουμπάκι πάνω στο modem αναβοσβήνει να καταλάβω τι πρόβλημα υπάρχει;», είπε η φίλη μου με όλη την ευγένεια που ξέρω πως έχει. «Δεν ξέρω σου λέω», της απάντησε η κυρία. «Ωραία, έχετε κοντά σας κάποιον νεότερο, τον γιο σας για παράδειγμα να μου τον δώσετε στο τηλέφωνο, μήπως μπορέσει να μου πει το πρόβλημα και μπορέσω έτσι να σας εξυπηρετήσω;» είπε η Μάρθα. «Εμένα ο γιος μου σπουδάζει στο εξωτερικό, δεν είναι τηλεφωνητής σαν εσένα», απαντά η γηραιά κυρία...
Ιστορία δεύτερη
Η Μαρία, φίλη, παιδαγωγός. Ευγενική, καλή ψυχή, μορφωμένη. Κάνει την πρακτική της σε έναν παιδικό σταθμό και παράλληλα δουλεύει σε μια μεγάλη αλυσίδα ρούχων. Εκείνη την ημέρα ήταν ταμείο και η ουρά ήταν τεράστια. Μαζί της άλλοι τρεις υπάλληλοι στα υπόλοιπα ταμεία του μαγαζιού. Φτάνει η σειρά μιας κυρίας. Σαρανταπεντάρας νεόπλουτης, με τακούνια, τσάντα επώνυμη και ελαφρύ μποτοξάκι στο πρόσωπο. Είχε μαζί της ένα αγοράκι γύρω στα επτά, το παιδί της προφανώς . Το παίρνει από το χέρι, και του δείχνει τα παιδιά που δουλεύουν στο ταμείο και φυσικά και την Μαρία:«Να γιατί πρέπει να διαβάζεις. Γιατί αλλιώς, θα καταντήσεις σαν κι αυτούς.»
Απορώ πως μεγάλωσαν αυτοί οι άνθρωποι, τι αξίες πήραν από το σπίτι τους. Δεν ξέρω αν πρόκειται περί βλακείας, αγένειας ή μη πολιτισμού. Το σίγουρο είναι πάντως πως τα κορίτσια, και στις δύο περιπτώσεις, συνέχισαν να δουλεύουν και να εξυπηρετούν τον κόσμο, μέχρι να τελειώσει το κουραστικό οκτάωρό τους…
