Τί είχε στο μυαλό της η Βέφα όταν πάτησε το pοst στο Facebook;

Τα ξημερώματα της Τετάρτης 29 Οκτωβρίου, η μαγείρισσα Αλεξία Αλεξιάδου, κόρη της πρώτης τηλεοπτικής μαγείρισσας Βέφας Αλεξιάδου, άφησε την τελευταία της πνοή. 

Σήμερα  η Βέφα Αλεξιάδου, μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, το πρωί της Τρίτης 4 Νοεμβρίου, έστειλε ένα συγκινητικό μήνυμα στους διαδικτυακούς φίλους της, ευχαριστώντας τους που βρίσκονται στο πλευρό της, σε αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάει.

Διαβάζω:

«Φίλες και φίλοι μου Καλημέρα. Τρίτη σήμερα. Ξημέρωσε μια όμορφη μέρα, όπως μια εβδομάδα πριν που δεν ήξερα τι θα μου έφερνε. Μου φύλλαγε ανείπωτο πόνο! Ένα δυνατό χτύπημα το πιο δυνατό που ένιωσα στη ζωή μου και που μπορεί να νιώσει άνθρωπος. Άνοιξα και σήμερα την πόρτα μου, όπως τότε, καλημέρισα τη ζωή και παρακάλεσα το Θεο, όπως κάθε μέρα, να μου δώσει τη δύναμη αντιμετωπίσω, ότι θα φέρει στο διάβα της. Παρακάλεσα να μου δώσει επιπλέον δύναμη όση χρειάζομαι για να σταθώ στα πόδια μου και να συνεχίσω με θάρρος τη ζωή. παρ’ όλο το βαθύ, το μεγάλο πόνο μου. Η βαθειά πίστη μου στο Θεό είναι το στήριγμα μου, όπως και σε κάθε πονεμένο άνθρωπο που πιστεύει σ’ Αυτόν. Δεν θα πω, όπως λένε κάποιοι, ότι τα μεγάλα δέντρα χτυπούν οι κεραυνοί.

Χιλιάδες, εκατομμύρια μανούλες ένιωσαν τον ίδιο πόνο που νιώθω εγώ, και πρώτη απ’ όλες η Παναγιά μας, που ο δικός της πόνος ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερος από όλους τους δικούς μας, γιατί είδε το παιδί της να πεθαίνει άδικα με το μαρτυρικότερο θάνατο κρεμασμένο επάνω στο Σταυρό. Η δύναμη της, ο δικός της πόνος δίνει κουράγιο στο δικό μας πόνο.

Δεν μας τα παίρνει τα παιδιά μας ο Θεός, που στην ουσία είναι δικά του παιδιά. Ο Θεός δεν είναι κακός, δεν είναι τιμωρός. Αυτή είναι η ζωή μας! και το ξέρουμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε, ότι συγκρινόμενη με την αιωνιότητα είναι ένα απειροελάχιστο ταξίδι. Γι αυτό πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι για τη στιγμή που θα φθάσουμε στο τέρμα και θα περάσουμε στην αιώνια ζωή. Στο σύντομο αυτό ταξίδι εδώ κάτω στη γη, η ζωή μας είναι ένα μεγάλο σχολείο! Όλοι είμαστε μαθητές, δίνουμε εξετάσεις, κι εκεί επάνω ψηλά απονέμονται τα βραβεία. Όσο καλύτερες είναι οι επιδόσεις και οι αντοχές μας, τόσο μεγαλύτερη η ανταμοιβή μας.

 Ένα Μ Ε Γ Α Λ Ο ευχαριστώ μέσα από την πονεμένη καρδιά μου για την τόση αγάπη και τη συμπαράσταση σας στη θλίψη μου. Με στηρίζετε! Να είστε όλοι και όλες καλά.

Να έχουμε μια όμορφη, χαρούμενη μέρα με ευχάριστες ειδήσεις. Και μέσα από τα φυλλώματα των δέντρων τρυπώνει ο ήλιος και ζεσταίνει τις καρδίες μας. Έχετε σκεφθεί ότι το φως του τρέχει με τέτοια ταχύτητα στο άπειρο και ότι όχι μόνον εμείς αλλά και γενιές που δεν γεννήθηκαν ακόμη είμαστε ξεπερασμένοι».

Δεν ξέρω αν ο απερίγραπτος, ο αμέτρητος  πόνος  του να χάνεις το παιδί σου απαλύνεται μέσα από την μοιρασιά του αφόρητου συναισθήματος. Eιδικά όταν είσαι ασπρομαλλούσα γιαγιά και ακόμη πιο ειδικά μέσα απ΄τα social media.

Δεν ξέρω αν η επιλογή  κάποιων γνωστών από τα media προσώπων να μοιραστούν με το όποιο «κοινό» τους  -εκτός από την ευτυχία και την επιτυχία-  τον πόνο και την απελπισία είναι από επιβεβλημένος εως αναγκαίος.

Δεν ξέρω ποια σκέψη σε κάνει να σταθείς -υποβασταζόμενη μεν μακιγιαρισμένη δε- στην κηδεία της αδικοχαμένης κόρης σου και ποιος μηχανισμός σε κινητοποιεί να μιλάς- στις Κυριακάτικες εφημερίδες (καθώς επίσης και σε sites) -σε αποκλειστικές συνεντεύξεις- για την τραγική σου απώλεια.

Δεν ξέρω για ποια κατηγορία ανθρώπων το να  μιλάς για την επιθυμία να γαλουχήσεις την εγγονή σου- διάδοχο στην ...αυτοκρατορίας της …κατσαρόλας-  πριν τα 3ήμερα της αδικοχαμένης κόρης σου μπορεί να χαρακτηριστεί - μετριοπαθώς- αστοχία ή επαγγελματική διαστροφή.

Δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση της, δεν ξέρω αν θα είχα την δύναμη (;) να ανακοινώνω -λίγες ώρες μετά την νεκρώσιμο ακολουθία-  επαγγελματικό ταξίδι στην Αμερική και να προαναγγέλλω Χριστουγεννιάτικες εκδόσεις αφιερωμένες στην μνήμη της μακαρίτισσας.

Ο Θεός- ο οποίος τόσο έντονα συμμετέχει στην ανακοίνωση της σελίδας της στο Facebook- προφανώς τα… μαγειρεύει με τέτοιο τρόπο που σου σερβίρει πιο πολλά απ΄όσα νομίζεις πως μπορείς να αντέξεις.

Ο ανατέλλων ήλιος μέσα από τα δέντρα στέλνει ένα αισιόδοξο μήνυμα. Η ζωή συνεχίζεται και κάθε μέρα είναι μία νέα αρχή.

Οσο πόνο κι απελπισία κι αν κρύβει νομοτελειακά σημαίνει ένα νέο ξεκίνημα.