28 Δεκεμβρίου 2014. Πριν ένα χρόνο, παντρεύτηκα με τον άντρα μου, τον καλύτερο μου φίλο, τον έρωτα της ζωής μου και τον κολλητό μου.
Τότε, είχα υποσχεθεί -και εδώ, δημόσια- πως θα προσπαθήσω αυτός ο γάμος να μην είναι «μεγαλίστικος», «παραδοσιακός», «βαρετός» -και εκείνη την ημέρα και στα χρόνια που θα ακολουθούσαν.
Για όσες σκέφτεστε, θέλετε ή ετοιμάζεστε να παντρευτείτε, έχω να σας πω, πως μετά από 8 χρόνια σχέσης, 4 χρόνια συγκατοίκησης και ένα χρόνο γάμου, έχω βγάλει τα εξής συμπεράσματα:
1. Χρειάζεται δουλειά. Καθημερινή δουλειά. Να είσαι εκεί, να ακούς τον άλλον, να κάνεις υποχωρήσεις- όχι συμβιβασμούς- για να πετύχει όλο αυτό. Εάν το παρατήσεις, σε παρατάει κι αυτό.
2. Μπορεί να έρθουν μέρες που να μην θέλεις να μιλήσεις σε κανέναν επειδή στη δουλειά σου έβγαλαν την πίστη, που να μην θέλεις να δεις άνθρωπο μπροστά σου, που να αισθάνεσαι πως δεν είσαι ερωτευμένη, πως κάτι κάνεις λάθος, που, που, που…
3. Πολλές φορές δεν θα αντέχεις την κοινωνική πίεση ή απόρριψη. «Τι, παντρεμένη τόσο μικρή;» «Α, και πότε θα κάνετε παιδί;», «Τι εννοείς δεν θέλετε παιδί τώρα;», «Τι εννοείς πας ακόμα διακοπές με τις φίλες σου; Οι παντρεμένες γυναίκες δεν τα κάνουν αυτά!» και πολλά πολλά ακόμα. Ζήσε τη ζωή σου και τη σχέση σου όπως την θέλεις εσύ και όπως την έχετε αποφασίσει με τον καλό σου, όχι με βάση τι θα πει η γειτονιά, η θεία σου, το βιολογικό ρολόι της μητέρας σου. Μόνο, έτσι μόνο, θα είσαι καλά.
4. Παρά όλες τις παραπάνω δυσκολίες, βαθιά μέσα σου ό,τι αξίζει. Γιατί είναι αυτός που θα στεναχωρεθεί πιο πολύ από εσένα για κάτι κακό που θα σου συμβεί, γιατί είναι αυτός που είναι δίπλα σου σε όλα, γιατί είναι ο πιο αξιοθαύμαστος άνθρωπος που έχεις γνωρίσει, γιατί είναι ο πιο ωραίος γκόμενος που έχεις γνωρίσει, γιατί αγαπάς ό,τι τον περιβάλλει, γιατί δεν νοείται ημέρα χωρίς να τον σκεφτείς, να τον αγκαλιάσεις, να του πεις «σ’αγαπάω».
Αυτός ο άνθρωπος είναι η οικογένειά μου -και είμαι πολύ τυχερή που τον βρήκα.
Καλά, ερωτευμένα Χριστούγεννα!
