«If I get married, I want to be very married», είχε πει κάποτε η Audrey Hepburn και κάπως έτσι κι εγώ, προχθές το απόγευμα γύρω στις έξι, είπα να κάνω αυτή τη φράση, πραγματικότητα.
Τι σημαίνει very married στο δικό μου νου;
- Να παντρεύεσαι από επιλογή, επειδή θέλεις μόνο τον φίλο σου και κανέναν άλλον, κι όχι από ανάγκη, από συνήθεια ή επειδή έχει αγχωθεί η μήτρα σου.
- Να βρίσκεις την «Real love. Ridiculous, inconvenient, consuming, can't-live-without-each-other love» και όχι έναν τύπο που εντάξει, καλός είναι μωρέ, ας συμβιβαστώ.
- Να τον ερωτεύεσαι κάθε φορά και πιο πολύ, ακόμα κι αν έρχονται μέρες που είναι δύσκολες και για τους δυο σας.
- Να αγαπάς ό,τι είναι σχετικό με αυτόν, την οικογένεια, τους φίλους του, απλά γιατί σου τον θυμίζουν.
- Να θέλεις να δηλώσεις την αγάπη σου δημόσια, χωρίς φανφάρες, αλλά με ένα όμορφο πάρτι για τους φίλους σας.
Κι έτσι κι έγινε λοιπόν. Παντρευτήκαμε με τον φίλο μου. Τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν θα αλλάξει. Απλά θα φοράω μια βέρα στο δεξί και θα κάνουμε κοινή φορολογική δήλωση.
Και ευτυχώς που δεν θα αλλάξει τίποτα, για να καταφέρουμε να είμαστε αυτοί που δεν τα παρατάνε με την πρώτη δυσκολία, που δεν αφήνουν τους εαυτούς τους να λασπώσουν, αυτοί που χτυπάει το τηλέφωνο αργά το βράδυ και πάνε για ποτό. Αυτοί που οργανώνουν τα ταξίδια τους στα επόμενα δύο χρόνια, γιατί τα δώρα των φίλων τους δεν θα τα κάνουν σερβίτσια και πυρέξ, αλλά θα τα φάνε σε μοχίτο στην Κούβα και σε tapas στη Βαρκελώνη.
Γιατί You Only Live Once.
Εύχομαι κορίτσια, άσχετα από γάμους, στέφανα και βέρες, να βρείτε κι εσείς -αν δεν έχετε ήδη- τον μεγάλο σας έρωτα. Αυτόν που θα σας πιάσει από το χέρι και θα κάνετε ένα yoloζεύγαρο.
Εγώ τον βρήκα.
Καλή χρόνια!
