Κάπου στα 20κάτι μου κατάλαβα ότι όλο και περισσότερο μοιάζω στους γονείς μου - και στα καλά και στα άσχημα. Εκεί που νομίζεις ότι θα γίνεις μια άλλη διαφορετική προσωπικότητα, που θα έχει δικές τις αρχές και κουσούρια, ανακαλύπτεις πως κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατο. Θα γίνεις ένας απ' αυτούς, το άτομο που θα συμπυκνώνει τις προσωπικότητες τους σε ''ένα σώμα μια ψυχή''. Με το που τα συνειδητοποιείς όλα αυτά, έρχεται η επόμενη φάση. Κάπου εδώ λοιπόν καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι πια ο ανέμελος εαυτός σου, που τίποτα δεν υπολόγιζε, κοιτούσε μόνο την πάρτη του, την καλοπέραση του και τίποτα παραπάνω. Στα 20κάτι σου συμβαίνει κάτι φρικτό - αλλά μη βγει παραέξω - ωριμάζεις!
Τουλάχιστον, όταν είπα κάτι από τα παρακάτω, νόμιζα ότι άκουγα τους γονείς μου να μιλάνε. Ορκίζομαι στο YOLO.
1. ''Προτιμώ να καθήσω σπίτι απόψε, δε θέλω να ξοδέψω για ποτά, δεν είναι εποχές για τέτοια''. Όταν μου τα έλεγε η μαμά μου αυτά κουνούσα ρυθμικά δεξιά κι αριστερά το κεφάλι, εννοώντας ''μα τι λέει ρε παιδιά;''. Τώρα όχι μόνο το λέω, αλλά το πιστεύω κιόλας. Όχι μόνο το πιστεύω αλλά το θεωρώ κι απολύτως λογικό. Όχι μόνο το θεωρώ λογικό, αλλά από μέσα μου κατακρίνω και όλους αυτούς που τρέχουν από club σε bar και το αντίστροφο. Πάει, γέρασα.
2. ''Δεν αντέχω το ξενύχτι πια, στις 12 το αργότερο νυστάζω και πηγαίνω στο κρεβατάκι μου''. Αυτή η μάστιγα θα μπορούσε να ονομαστεί και ''γεροντοκόρη από τα 24'' αλλά ας μην είμαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου. Κάποτε έβγαινα στις 11 και μου φαινόταν cool, τώρα δεν υπάρχει τίποτα πιο cool από το άνετο κρεβατάκι μου.
3. " Kι άμα συμβεί κάτι; ''. Από πότε ξεκίνησε δηλαδή να μας απασχολεί κάτι τέτοιο; Αυτό δεν ήταν παραδοσιακά μια έννοια και μια τυπική ατάκα της κλασικής Ελληνίδας μάνας; Δεν έχεις φορτίσει το κινητό σου; Κι άμα συμβεί κάτι πως θα σε βρω; Δεν έχεις πολλά χρήματα πάνω σου; Κι άμα συμβεί κάτι, τι θα κάνεις; Θα μείνεις το βράδυ στο σπίτι της Μαρίας; Κι αν συμβεί κάτι πως θα την βρω εγώ αυτή τη Μαρία, να μην ξέρω που ακριβώς είσαι;
4. '' Μην τρέχεις τόσο, αγχώνομαι ''. Και κάπως έτσι καταλαβαίνεις ότι τελείωσε αυτή η ροζ φάση που είχες άγνοια κινδύνου, δε φοβόσουν τίποτα και έκανες οτιδήποτε ήθελες επειδή θα ήταν διασκεδαστικό αλλά όχι απαραίτητα και ασφαλές. Τώρα πια, προσέχεις τον εαυτό σου, αγχώνεσαι για σένα και αν κρίνω από μένα, προσπαθείς να προσέξεις τους γονείς σου όπως κάνουν κι εκείνοι από τη μέρα που γεννήθηκες.
5. ''Σιγά μην ποδοπατηθώ για να μπω στη συναυλία''. WHAAAAT! Αυτό κι αν υποδηλώνει ότι παραμούχλιασες στα 20κάτι σου. Εδώ προτιμούσαμε να ποδοπατηθούμε προκειμένου να χωρέσουμε στη φωτογραφία της φοιτητικής εκδρομής ή τη σέλφι που έβγαζαν τα παιδιά στο club. Μπορεί να έχανες από μισή τούφα μέχρι το αγαπημένο σου σκουλαρίκι προκειμένου να χωρέσεις κι εσύ, αλλά έτρεχες να μπεις, τώωωωρα, πάνε αυτά!
6. '' Όχι ρε, δεν πάω για ψώνια στις εκπτώσεις, δε θέλω άλλα ρούχα πια''. Και ξανά... WHAAAAT! Ναι το είπα και αυτό! Θα έρθει αυτή η στιγμή που θα καταλάβεις πόσο μάταιο και ανόητο είναι τελικά να ξοδεύεις ό,τι έχεις και δεν έχεις για ρούχα και τσάντες και αξεσουάρ που τελικά δεν προλαβαίνεις καν να φορέσεις και να χαρείς.
