Πολλές συζητήσεις έχουν γίνει κατά καιρούς για τα ελληνικά πανεπιστήμια, για τις συνθήκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές στο πανεπιστημιακό περιβάλλον, για το άσυλο και το δημόσιο χαρακτήρα του. Έχουν μιλήσει πολλοί. Υπουργοί, υπάλληλοι, πρυτάνεις, καθηγητές, φοιτητές, γονείς.
Η αλήθεια, σε όλα αυτά τα «καυτά» ζητήματα, βρίσκεται συνήθως κάπου στη μέση. Με αφορμή τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει δε το θέμα της ελεγχόμενης εισόδου στα πανεπιστήμιο Αθηνών που προωθεί ο νεοεκλεγείς πρύτανης του πανεπιστημίου, καθηγητής της Νομικής, Θεόδωρος Φορτσάκης, ακούγονται πολλά.
Σίγουρα, η ομαλή λειτουργία του πανεπιστημίου τόσα χρόνια παρεμποδίζεται από εξωπανεπιστημιακούς.
Σίγουρα, τα ναρκωτικά, το λαθρεμπόριο, οι καταστροφές και οι κλοπές συμβαίνουν ακόμη και μέσα στην Πανεπιστημιούπολη.
Σίγουρα, πρέπει να βρεθεί μια λύση για να προστατευθεί ο χώρος του πανεπιστημίου.
Σίγουρα, το πανεπιστήμιο δεν πρέπει να είναι «μπάτε σκύλοι αλέστε».
Δεν ξέρω, όμως, κατά πόσο η λύση του «συστήματος ελέγχου» και της επίδειξης ταυτότητας για την είσοδο των φοιτητών σε χώρους του πανεπιστημίου είναι η σωστή λύση. Μου θυμίζει λίγο «Μεγάλο Αδερφό», «πόρτα» στα μαγαζιά νυχτερινής διασκέδασης και είναι κάπως περίεργη εικόνα και διαδικασία. Το πανεπιστήμιο είναι δημόσιο και ανοικτό, όχι ιδιωτική εταιρεία που προσλαμβάνει σεκιούριτι και κάνει περιπολίες.
Σε όλα τα πανεπιστήμια του εξωτερικού υπάρχει έλεγχος εισόδου, αλλά δεν ζητάνε ταυτότητα από κάθε άνθρωπο που μπαίνει. Δηλαδή, εάν έχεις ξεχάσει την ταυτότητά σου, τι; Θα έρθει η αστυνομία;
