Ενόψει της αυριανής τους ορκωμοσίας δυο πτυχιούχοι του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ αποφάσισαν να μοιραστούν μαζί σου τις σκέψεις τους.
O Στέργιος Πουλερές ωρύεται:
" Ντροπή μας που θέλουμε κι ορκωμοσία"
Όσοι είμαστε –ήμασταν φοιτητές γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τα προβλήματα που έχει το πανεπιστήμιο, αλλά και τα καλά πάνω στα οποία πρέπει να πατήσουμε. Για τα προβλήματα αγωνίζεται όποιος θέλει και με τον δικό του τρόπο για να τα λύσει. Και ο αγώνας αν γίνει μαζικός θα έχει και κάποιες θυσίες. Γι΄αυτό θα πρέπει να ντρέπεσαι εσύ που τολμάς και ζητάς να κάνεις μια κανονική ορκωμοσία την ώρα που κάποιοι αγωνιστές παλεύουν με την πρυτανεία για το ποιος θα κάνει πρώτος κατάληψη στο κτήριο.
Να πας στον καθρέφτη και να σε φτύσεις.
Πέρα από την πλάκα, είναι κωμικοτραγικό να έχει προγραμματιστεί μια ορκωμοσία και να μην μπορεί να γίνει γιατί η πρυτανεία αποφάσισε να κοντραριστεί και να έρθει σε μετωπική με τους φοιτητές, κάνοντας η ίδια κατάληψη στο κτήριο με αστυνομία να το περιφρουρεί και να τριπλοελέγχει τους εργαζομένους του.
Είναι άθλιο εμάς που τολμήσαμε να διαμαρτυρηθούμε γιατί δεν θα ορκιστούμε όπως το φανταζόμασταν και όπως μοχθήσαμε 4 ή 5 χρόνια για αυτή τη στιγμή, να μας κατηγορούν που δεν σκεφτόμαστε τα προβλήματα του πανεπιστημίου και ότι θέλουμε φύκια και μεταξωτές κορδέλες. Σόρι ψευτοηθικοί και αριστερόμαγκες, αλλά η ορκωμοσία είναι δικαίωμα και όχι μια μόστρα ή κάτι ανούσιο…
Η Άννα Γαντερί εκμυστηρεύεται:
"Αγόρασα ήδη μια πολύ όμορφη και στιλάτη κορνίζα για το πτυχίο μου".
Απεχθάνομαι την μιζέρια για αυτό και όταν ακούω για το ελληνικό πανεπιστήμιο προτιμώ να γελάω και κυρίως να αποφεύγω να μιλάω γι αυτό. Αλλά επειδή αύριο ορκίζομαι άκου την άποψη μου.
Ανέκαθεν ήμουν από τα διαβαστερά παιδιά. Άριστη στο σχολείο, άριστη στο πανεπιστημίο και πιστή στη συλλογικότητα και στην πεποίθηση ότι όποιος αξίζει και θέλει να κάνει καριέρα θα κάνει.
Το τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ αντιμετωπίζει και αυτό όπως πολλά άλλα, σοβαρά προβλήματα. Ας ξεκινήσω από τα βασικά. Χαοτικό και -μόνο- θεωρητικό πρόγραμμα σπουδών, κτίρια (μάλιστα! είναι πολλά δεν έχουμε μόνο ένα) απαράδεκτα, σύνδεση με την αγορά εργασίας ανύπαρκτη και φοιτητές που πιο πολύ νοιάζονται για εκδρομούλες στην Μύκονο και ποτάκια στο κολωνάκι παρά για τη συνόλικη κωμικοτραγική κατάσταση των πανεπιστημίων και της χώρας. Και βγάζουν σπυράκια με ότιδηποτε το συλλογικό. Σοβαρευτείτε. Λατρεύω τα μοχίτο, μου αρέσει το κολωνάκι και η Μύκονος. Αλλά τώρα μιλάμε για το πανεπιστήμιο.
Κυρίες μου (και κύριοι αν διαβάζετε το y-olo.gr) στις σχολές μας δεν έχουμε χαρτί να γράψουμε τα θέματα στην εξεταστική. Ούτε χαρτί τουαλέτας δεν έχουμε. Μια κάμερα ρε παιδιά, ενα μικρόφωνο, μια πλατφόρμα κάτι! Δημοσιογράφοι θέλουμε να λεγόμαστε. Πολλοί δημοσιογράφοι από εμάς ούτε δουλειά δεν έχουμε. Και αν βρούμε, εκεί μαθαίνουμε όσα δεν μάθαμε στη σχολή μας. Κατάλληλες υποδομές για παιδιά με ειδικές ανάγκες δεν έχουμε (Αργύρη, υποκλίνομαι). Αλλά αστυνομία να προσέχει τα κτιριάκια μας θα έχουμε (!). Αυτό είναι ο ορισμός του "Σύγχυση αξιών και προτεραιοτήτων".
Ωραίο τελετουργικό η ορκωμοσία δεν λέω. Θα γίνουμε κούκλες και κούκλοι θα πάμε και θα φωτογραφηθούμε με το χαρτί που γράφει πάνω "Άριστα". Αλλά μετά τι;
