Καθώς πολλοί από εσάς ετοιμάζεστε να φτάσετε στην κορύφωση του έρωτα σας εν όψει Αγίου Βαλεντίνου και ακόμα περισσότεροι από εσάς δεν ενδιαφέρεστε ιδιαίτερα για αυτό το πανηγυράκι, επειδή κάθε μέρα ζείτε τον έρωτα στην πιο δυνατή και τέλεια μορφή του, κάποιος εκεί έξω έχει να μοιραστεί μια ιστορία από αυτές που πληθαίνουν τα τελευταία χρόνια. Από αυτές που δεν ψάχνουν ένα χέρι να τους χτυπήσει συμπονετικά την πλάτη…

Από τον Π.Π.

«Φέτος συμπληρώνω αισίως τρία χρόνια από την τελευταία μου σχέση. Τρία χρόνια που πέρασαν με μεγάλα διαστήματα μοναξιάς, ψυχικής, συναισθηματικής και σεξουαλικής, με μερικά διαλείμματα που κατέληγαν πολύ πιο γρήγορα από αυτό που θα ήθελα, αλλά και περιπτώσεις που ποτέ δεν με ευχαριστούσαν…

Σε αυτά τα τρία χρόνια βίωσα μόλις μία φορά κάτι που να μπορούσε να χαρακτηριστεί έντονο. Ήταν και παραμένουν τρία χρόνια γεμάτα από την ανεπιθύμητη αγνότητα που αναφέρει ο Ελύτης στο Βάθος και με πλήρη απουσία του μεγάλου ονείρου

“Ακόμη θυμόμαστε την αγνότητα που την είχαμε βρει τόσο αινιγματική, πλυμένη σε μιαν αυγή που αγαπούσαμε, γιατί δεν ξέραμε πως μέσα μας, ακόμη πιο βαθιά, ετοιμάζαμε άλλα όνειρα πιο μεγάλα που θα ‘πρεπε να σφίξουν στην αγκαλιά τους ακόμη περισσότερο χώμα, περισσότερο αίμα, περισσότερο νερό, περισσότερη φωτιά, περισσοτέρων Έρωτα”

Οι λόγοι που αυτή η αγνότητα έγινε καλή μου συντροφιά είναι πολλοί. Ασυμφωνία χαρακτήρων, δική μου λιποψυχία, ανετοιμότητα μπροστά στο επιθυμητό. Αλλά ο μεγάλος μου εχθρός ήταν ο χρόνος. Αυτό το timing που με έριχνε νωρίτερα στα βαθιά ή με καθυστερούσε επιδεικτικά.

Έχοντας περάσει τόσον καιρό είχα την αίσθηση ότι γέμιζα από τον εαυτό μου. Ικανοποιούμουν με το να με εξελίσσω. Ή τουλάχιστον αυτό νόμιζα ότι έκανα. Η πραγματικότητα όμως ήταν ότι η μία ήττα έφερνε την άλλη, η άλλη έφερνε την ηττοπάθεια και η ηττοπάθεια την απογοήτευση. Ο εαυτός μου δεν με γέμιζε. Ο εαυτός μου με ρουφούσε. Σαν ένα ατέλειωτο πηγάδι, με άφηνε να πέφτω χωρίς να υπάρχει ο κουβάς που θα με τραβήξει πάνω.

Όλα αυτά δεν τα γράφω ούτε για να γίνω έκθεμα στο παζάρι και να βρω την πολύφερνη νύφη ούτε για να κλαφτώ για κάτι. Τα γράφω γιατί οι γραπτές λέξεις είναι καταφύγια και τα λόγια φυλακές. Τα λόγια σου αποστερούν την ανάμνηση του πόνου και της πίκρας. Οι λέξεις σε φέρνουν αντιμέτωπο και σου λένε “τώρα ή ποτέ φιλαράκο”.

Όλα αυτά τα γράφω για να σας δώσω την συμβουλή ενός ανθρώπου που βρίσκεται στην άλλη άκρη του σχοινιού από εσάς.

Η μέρα των ερωτευμένων είναι όντως κάτι τόσο λίγο. Όμως μπορεί να γίνει η υπενθύμιση ή η αρχή για να κοιτάξετε με μεγαλύτερη σιγουριά αυτόν που έχετε στο πλάι σας. Να πείτε μέσα σας “όχι δεν θα σε αφήσω. Τώρα βλέπω καθαρά”.

Γιατί ο έρωτας είναι λέξεις και λόγια μαζί. Καταφύγιο και μια γλυκιά φυλακή. Είναι η τροχαλία που κινεί τον κόσμο από τη μέρα που χτίστηκε. Μικρός ή μεγάλος, σύντομος ή μακρόχρονος, έχει στα χέρια του το τιμόνι της ανθρώπινης ύπαρξης στην καθημερινότητα που φθείρει…»

*Ο Π.Π. θέλησε να μείνει ανώνυμος για να εστιάσετε στα λόγια του και όχι στην συμπόνια ή τον οίκτο. Η εξομολόγηση του δεν είναι μεμψιμοιρία. Είναι μια συνείδηση των πραγμάτων και μια καλή συμβουλή σε όσους από εμάς ξεχνάμε ποιο είναι το πρωτεύον όσο ζούμε.