Καθισμένη στο κατάστρωμα του πλοίου με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, που κατάφερε να περάσει κρυφά έξω από το μπαρ, κοιτούσε τον κόσμο γύρω της που περπατούσε ανέμελα και κάπως βιαστικά, γελώντας ή χειρονομώντας έντονα.
Παράξενος που είναι ο κόσμος πάνω στα πλοία, σκέφτηκε. Σαν να ξεφεύγει από τη ζωή του και να φέρεται διαφορετικά, πιο ελεύθερα, πιο ξέγνοιαστα, πιο χαλαρά. Ακόμα και όταν βιάζονται να πάνε στο εστιατόριο ή στο μπαρ, ή να παρακολουθήσουν μια από τις καθιερωμένες βραδιές εν πλω, η βιασύνη τους έχει κάτι το χαρούμενο, το απολαυστικό.
Γιατί περιμένουν όλοι να φύγουν από τα σπίτια τους για να γίνουν έτσι; Που είναι όλοι αυτοί οι ξέγνοιαστοι τύποι όταν τους ψάχνει στη δουλειά της, στην πόλη της; Από πού ξέφυγαν;
Εκείνη από τι ξεφεύγει; Τι την κρατά εκείνη μακριά από αυτούς όλους που διασκεδάζουν απόψε; Βαρέθηκε να είναι με κόσμο. Θέλει να είναι όπως είναι κάθε μέρα, με τις ανασφάλειες και τις ανησυχίες της, με το άγχος της καθημερινότητάς της, με την αγωνία της, με την πρόσφατη απορία της. Τι γίνεται τελικά στη ζωή της; Γιατί ένας άνθρωπος που ζει ευτυχισμένος με κάποιον άλλο εδώ και καιρό μπορεί να πάθει κάτι τέτοιο; Κι όμως θα πουν πολλοί, αν σου τύχει σημαίνει ότι δεν είσαι τόσο ευτυχισμένος όσο νομίζεις. Είναι έτσι; Είναι τόσο απλά τα πράγματα; Τι σημαίνει δεν είσαι τόσο ευτυχισμένος όσο νομίζεις; Πώς μπορείς να «νομίζεις» κάτι τέτοιο; Και όχι δεν είναι όλα άσπρα ή μαύρα στη ζωή εν τέλει. Οι αποχρώσεις του γκρι είναι περισσότερες από όσο νομίζουμε, ειδικά όταν αφορά την καρδιά μας.
Ένας φίλος λοιπόν… ένας από αυτούς τους ανθρώπους που είναι ευαίσθητοι και ρομαντικοί, ένας από αυτούς που ενώ έχουν τόση λάμψη μέσα τους το παίζουν άνθρακες, περιμένοντας να τους ανακαλύψεις. Πώς από φίλος έγινε επιθυμία;
-Τι θα κάνεις; Την ρώτησε η φίλη της μια μέρα. Πώς θα το χειριστείς; Θα το πεις;
Τι να έκανε; Δεν ήταν μόνη της στον κόσμο, και εξάλλου πάντα την κατηγορούσαν ότι είναι πολύ λογική και πράττει με βάση το μυαλό και όχι την καρδιά της. Ίσως ελάχιστοι την ήξεραν τόσο καλά τελικά. Ίσως αυτή τη φορά όντως η λογική να έπρεπε να επικρατήσει.
Θυμόταν το τραγουδάκι που είχε ακούσει μια μέρα, και ενώ ήταν χιλιοακουσμένο ξαφνικά απέκτησε νέο νόημα ο στίχος «μου πάει ο ήχος της φωνής σου τραγικά». Έτσι ήταν… τραγικά και ξαφνικά.
Ηταν έρωτας; Η μήπως ήταν ο ερωτισμός που ενυπάρχει σε μια φιλία, ήταν απλά η έλξη που μπορεί να νιώσει κανείς για έναν άνθρωπο εύθραυστο που κρύβει τις ανασφάλειες του επιμελώς, αλλά αφήνει χαραμάδες για τους φίλους του; Πόσο θα ήθελε να γίνει κωπηλάτης της ψυχής του, να μπορεί να τον παρηγορήσει όταν απογοητεύεται, όταν ελπίζει και χάνει, όταν δεν κερδίζει.
Κάπου εκεί, με το ποτήρι άδειο πια, αναρωτήθηκε: ποια είναι τα όρια της φιλίας και της έλξης; Πόσο εύκολα περνάς από το ένα στο άλλο; Και εν τέλει αν το κάνεις το βήμα τι γίνεται; Πώς ξαναγυρνάς πίσω; Μπορείς να νιώθεις γοητευμένη από κάποιον και ας ξέρεις ότι μπορεί και να μη σε θέλει;
Φυσικά γιατί όχι, σκέφτηκε. Αλλά αν δε σε νοιάζει αν σε θέλει, τι σημαίνει; Τίποτα, το συναίσθημα είναι δικό σου έτσι κι αλλιώς, δε γεννιέται γιατί περιμένει παρέα για να παίξει. Τι φταίει όμως ο άνθρωπος δίπλα σου που χαμογελά; Ποιος ξέρει τι του συνέβη και αυτού του ανθρώπου κάποτε, και πώς το χειρίστηκε. Η τι θα του συμβεί εν τέλει. Ετσι κι αλλιώς, γιατί να τον πληγώσεις; Για κάτι που σου έτυχε, κάτι που δεν ξέρεις εσύ η ίδια τι είναι όντως; Λένε ότι αν αποφασίσεις να βγάλεις κάτι από μέσα σου βγαίνει στη σωστή του μορφή και στο σωστό του μέγεθος.
Και μετά σκέφτηκε την ερώτηση: Θα το πεις; Τι προκαλεί περισσότερη αναστάτωση; Αυτό που λέγεται ή αυτό που δεν ειπώθηκε ποτέ; Καλύτερη πλάνη από οποιαδήποτε άλλη, αυτό είναι. Σαν το φεγγάρι που κοιτά χαμογελαστά και αυτάρεσκα από ψηλά. Τι κοιτάς; Γιατί πάντα όταν σκεφτόμαστε κοιτάμε κάποια στιγμή ψηλά; Τάση φυγής ή εκμυστήρευσης;
Τίποτα, αυτή είναι η απόφασή της. Θα γίνει και εκείνη μια από αυτούς που τρέχουν βιαστικά μέσα για να δουν κάτι που ίσως έχουν ξαναδεί, σε μια άλλη βόλτα. Δεν ήταν να γίνει φώναξε στα κύματα, ξέροντας ότι θα το πάρουν μακριά. Δεν ήταν η μόνη που δεν θα ζούσε μια ρομαντική στιγμή έτσι κι αλλιώς. Και τι είναι πιο σημαντικό; Ένα φιλί που δεν δόθηκε ή μια φιλία και μια τρυφερότητα που μπορεί να κρατήσει; Δεν απάντησε.
Η καρδιά είναι ο πιο δυνατός μυς, σκέφτηκε. Όσο και να την τρομοκρατείς αντέχει!
Πηγή: www.eros-erotas.gr
