Τί κρατάμε, τί πετάμε, τί μάθαμε, τί πάθαμε, τί χάσαμε, τί θέλουμε και τί δεν θέλουμε να ξεχάσουμε απ΄τη χρονιά που φεύγει;
Ελένη Καραγιάννη
"Για μένα ήταν μια χρονιά που έφερε τα επαγγελματικά μου πάνω – κάτω… και πάλι πάνω. Για σένα;"
Είναι μερικές χρονιές που σου μένουν στο μυαλό σαν ορόσημα… Η χρονιά που τελείωσες το σχολείο, για παράδειγμα. Ή αυτή που πήγες φαντάρος (υποθέτω). Η χρονιά που γνώρισες το μεγάλο σου έρωτα. Για μένα, το 2014 θα μείνει στο πάνθεον των ετών που θα μου μείνουν αξέχαστα για σημαντικούς λόγους. Κυρίως επαγγελματικούς.
Γιατί ήταν η χρονιά που –κρίση ξεκρίση- αποφάσισα να μην δεχτώ (άλλη) μία συντριπτική μείωση μισθού και να πω «δεν βαριέσαι… το πολύ πολύ να με απολύσουν». Και με απέλυσαν. Και αγχώθηκα. Και πίστεψα ότι σε λίγους μήνες θα πηγαίνω με τα παιδιά μου αγκαλιά να παίρνουμε φαγητό από συσσίτια –μη νομίζεις ότι αυτοί που πηγαίνουν είναι διαφορετικοί από σένα κα μένα. Και τελικά –κρίση ξεκρίση- είδα ότι όποιος θέλει να βρει δουλειά βρίσκει.
Και να ‘μαι, ξανά super busy, πολυάσχολη και μονίμως αγχωμένη ότι δεν θα προλάβω τα deadlines. Να ‘μαι, εδώ στο y-olo, μαζί σας, με μια ομάδα πολύ χαρούμενων, έξυπνων και γεμάτων ενδιαφέροντα παιδιών να συζητάμε θέματα, να αναλύουμε trends, να διαφωνούμε, να συμφωνούμε, να γελάμε, να δημιουργούμε. Αλλά, κυρίως, με ένα σωρό άχρηστες και χρήσιμες καινούριες γνώσεις πάνω σε θέματα που –παραδόξως- δεν έχουν καμία σχέση με δουλειές.
- Όπως, ας πούμε, ότι τα καφέ είναι γεμάτα τις Τετάρτες στις 12.30μ.μ. –ιδιαίτερα όταν έχει ήλιο- κι ότι αυτή είναι η καλύτερη ώρα να πιεις καφέ. Επίσης, είναι η καλύτερη ώρα να πας στο ΙΚΕΑ και στο ΖΑRA, αν θες να μην περιμένεις σε ουρά στο ταμείο.
- Ότι δεν υπάρχει «ακριβότερο» δώρο που μπορείς να κάνεις στο παιδί σου από το να πας να το πάρεις από το σχολείο –θα φτάσεις μια μέρα στη θέση μου και θα καταλάβεις…
- Ότι οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα κι ότι τελικά δύσκολα κάνεις φίλους αφότου τελειώσεις το Πανεπιστήμιο.
- Ότι όλα γίνονται για ένα σκοπό.
Κι ότι όταν νιώθεις πως κάτι δεν σου πάει, δεν σου αξίζει, σε κάνει να νιώθεις άβολα ή διακινδυνεύεις να πας ενάντια στις αξίες σου, όσο «σιγουράκι» κι αν είναι, παράτα το να πάει στο καλό… Ό,τι κι αν είναι -δουλειά, γκόμενος, φιλία... Γιατί τη λύση θα τη βρεις -την αξιοπρέπειά σου όμως (αν τη χάσεις) δύσκολο…
Κι ότι τελικά, ό,τι κι αν γίνει, δεν πρέπει να απογοητεύεσαι. Στο κάτω-κάτω… You Only Live Once… Κάντο με τους δικούς σου όρους!
Καλή χρονιά!!!
Ηλέκτρα Αλευρίτη (κι απο χτες ) - Κατρισιόση
"Εμαθα να δίνω σημασία στην ουσία"
Οι περισσότερες χρονιές –αν εξαιρέσεις το 2006 που πέρασα στη σχολή μου και την έχω σε ξεχωριστή θέση-, όλες οι άλλες ήταν οι περισσότερες αδιάφορες, όσον αφορά στο «τι σε δίδαξε η χρονιά που πέρασε».
Ίσως μετά από πολλά χρόνια, πράγματι, το 2014 ήταν μια χρονιά για εμένα που με έμαθε πολλά. Κατ’ αρχάς, έζησα τον εφιάλτη της ανεργίας. Το πώς είναι να είσαι στο σπίτι σου χωρίς να αισθάνεσαι χρήσιμος –ειδικά όταν αυτό συμβαίνει σε ένα υπερπαραγωγικό και οργανωτικό άτομο όπως εγώ-. Κυρίως, όμως, αναθεώρησα πολλά για τους ανθρώπους που είχα γύρω μου. Όταν συμβαίνουν δυσάρεστα αλλά και ευχάριστα πράγματα στη ζωή σου, εκεί είναι που τεστάρεις τους φίλους σου, τον άνθρωπό σου. Αυτοί που πραγματικά πίστευα, ήταν εκεί. Και δεθήκαμε περισσότερο. Οι άλλοι, «φάγανε Χ» και όλα καλά….
Το δεύτερο ξεχωριστό σημείο του 2014 που με έμαθε πολλά, είναι η προετοιμασία του γάμου μου. Έμαθα να δίνω σημασία στην ουσία –η οποία είναι πως θέλω να μοιραστώ τη ζωή μου με τον άνθρωπό μου- και όχι το αν θα έχει άσπρη ή ιβουάρ κορδέλα η μπομπονιέρα. Μου πήρε χρόνο και αρκετή ενέργεια, αλλά νομίζω πως το κατάφερα.
Και ερχόμαστε στην καλύτερη μου φίλη, που παντρεύτηκε κι αυτή τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε (ναι, είχαμε πολλούς γάμους το 2014, και όλες μικροπαντρευτήκαμε!). Είναι μερικές καταστάσεις στις ζωές των άλλων, που σε κάνουν να συγκινείσαι και να διαπιστώνεις πόσο τον αγαπάς τον άλλον. Έτσι, και με τη Χριστίνα. Δεθήκαμε ακόμα πιο πολύ και συνειδητοποιήσαμε πως η φιλία μας είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχουν έρθει στη ζωή μας.
Γενικά, το 2014 ήταν μια χρονιά αναθεώρησης, ενδυνάμωσης και ψυχικής υγείας…. Μια χρονιά που σε πρώτο πλάνο ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις, και, νομίζω, πως έκανα καλή δουλειά…
Ας ευχηθώ και το 2015 να είναι γεμάτο χαρές, χαμόγελα, και αγαπημένα πρόσωπα.
Χρίστα Χατζηγεωργίου
"Η χρονιά σταθμός που έβαλε τέλος στην ανεμελιά της φοιτητικής ζωής"
Είναι αυτή η αίσθηση που έχεις κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ... ένα μούδιασμα γι' αυτά που κατάφερες τη χρονιά που πέρασε και μια αισιοδοξία γι΄ αυτά που θα καταφέρεις τη χρονιά που έρχεται. Πάντα βάζεις στόχους για τη νέα χρονιά και πολλές φορές τόσους πολλούς που είναι αδύνατο να τους πραγματοποιήσεις, αλλά δεν έχει σημασία, αυτό από μόνο του είναι που μετράει ... το ότι έχεις στόχους και έχεις να ελπίζεις σε κάτι.
Λογικά το πιο σημαντικό γεγονός της χρονιάς είναι και αυτό που θα σου έρθει με την πρώτη όταν αναλογιστείς τα κατορθώματα σου. Για μένα, το πιο σημαντικό γεγονός ήταν το πτυχίο μου. Χωρίς να έχω σκεφτεί ακριβώς τι θέλω να κάνω μετά τη σχολή μου - δουλειά; μεταπτυχιακό;- μ' έπιασε η πρεμούρα να τελειώνω με τα μαθήματα. Και ευτυχώς έτσι και έγινε. Ορκίστηκα τον Ιούλιο και θα τη θυμάμαι για πάντα αυτή τη μέρα, γιατί είχα δίπλα μου όλους όσους αγαπώ ... α και για τις αμέτρητες φωτογραφίες που έβγαλα μέσα σε 2 ώρες το πολύ (μ' έκαναν να ξεχάσω και συγκινήσεις και τα πάντα). Λίγους μήνες μετά, ορκίστηκε και η κολλητή μου (η Λυδία!), ναι ίσως εκεί να συγκινήθηκα στ' αλήθεια.
Το 2014 για μένα λοιπόν ήταν η χρονιά σταθμός που έβαλε τέλος στην ανεμελιά της φοιτητικής ζωής (καφές μετά το μάθημα και μετά κι άλλος καφές και μετά κι άλλη μια βόλτα) και με πέτυχε να στέλνω σαν τρελή βιογραφικά. Μέσα στην καταστροφολογία των καιρών μας, βρήκα δουλειά και μετά ήρθε κι άλλη μία. Το πρωί στις δημόσιες σχέσεις, το βράδυ να yolάρω γράφοντας, μια "διπλή ζωή" που με αγχώνει και με γεμίζει ταυτόχρονα.
Λίγο πριν από τα παραπάνω, βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη, στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ να παρακολουθώ τη φάτσα μου στη μεγάλη οθόνη. Όχι δεν έγινα celebrity και λογικά δε θα με ζητήσουν ποτέ στις Κάννες, αλλά θα υπάρχει ένα ντοκιμαντέρ στον πλανήτη που θα έχω παίξει χάρη σ' αυτά τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που αναλογούν στον καθένα μας.
Αυτό ήταν το τοπ 3 των γεγονότων μου για το 2014!
Καλή yoloχρονιά!
Στέργιος Πουλερές
"Τι θα προσπαθήσω να κρατήσω και τι να αφήσω να το πάρει ο χρόνος"
Είναι κάτι τέτοιες μέρες που ο κάθε άνθρωπος κάνει τον απολογισμό του. Άλλωστε αυτή η αποφόρτιση από τις υποχρεώσεις και την δουλειά δίνουν την ευκαιρία για μια εσωτερική αναζήτηση. Κάνοντας μια σταχυολόγηση της χρονιάς που πέρασε κατέληξα στο τι θέλω να κρατήσω και τι όχι. Στα λεγόμενα + και - του 2014.
ΣΥΝ:
1) Η "γέννηση" του Y-olo.gr. Αρχικά, όταν μου έγινε πρόταση για να γράφω σε ένα site που απευθύνεται σε κορίτσια και νέες γυναίκες δίστασα. "Δεν παίζει να την παλέψω" είπα. Τελικά, χαίρομαι που γράφω εδώ, θεματα που θέλω να πιστεύω ότι ψυχαγωγούν και αρέσουν σε κάποιους.
2) Το πτυχίο μου. Είναι ίσως το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή του κάθε ανθρώπου. Για μένα το πιο. Είναι η τελευταία πίστα προσομοίωσης πριν τον μαραθώνιο της καθημερινότητας. Είναι η στιγμή που σκέφτεσαι πολλά και τερματίζονται ακόμα περισσότερα.
3) Επιλογές. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ζωογόνο από το να σου ανοίγονται μονοπάτια και να μπορείς να διαλέξεις. Χωρίς να φοβάσαι τις συνέπειες. Κι εκεί που λες ότι πρέπει να πάρεις αποφάσεις για την ζωή σου, τις παίρνει εκείνη για σένα και έρχονται πολύ πιο όμορφα.
ΠΛΗΝ:
1) Η πόλωση. Σε αυτή τη χώρα έχουμε μια μανία να κάνουμε μέτρημα. Είσαι είτε μαζί μας ή εναντίον μας. Η διαφορετική άποψη που δεν είναι ακραία και δεν βασίζεται στην καταπάτηση άλλων απόψεων δεν είναι δεκτή.
2) Η απελευθέρωση διαδικτυακού μίσους. Ο καθένας κρίνει και σχολιάζει αβρόχοις ποσί, με όποιον τρόπο θέλει χωρίς να τον νοιάζει αν θα προσβάλει, αν ξεφεύγει. Βρίζει, καταριέται, μισεί χωρίς εγκράτεια.
Μαρία Μειντάνη
"Δεν αξίζει να σκας για τίποτα"
Δεν ξέρω πώς να περιγράψω την "κατάστασή" μου - αν και νομίζω ότι εμπίπτει στην κατηγορία Fomo (Fear Of Missing Out), διαφορετικά δε μπορώ να εξηγήσω το άγχος που έχω περάσει προκειμένου να τα προλαβαίνω όλα, να είμαι σούπερ σε όλα και να τα έχω και καλά με όλο τον κόσμο.
Αλλά μιλάμε για κατάσταση τραβηγμένη και αστεία, τύπου να έχω κανονίσει καφέ το επόμενο πρωί και από το άγχος για το αν θα είμαι στην ώρα μου να μη μπορώ να κοιμηθώ. Αποτέλεσμα; Και στην ώρα μου δεν ήμουν και σερνόμουν. Αυτό είναι ένα μικρό παράδειγμα, έχουν υπάρξει όμως και μεγαλύτερα. Ή να τρέχω να οργανώσω τα πάντα, από εκδρομές μέχρι γενέθλια φίλων και να καταλήγω να αγχώνομαι περισσότερο από όλους. Και guess what, χωρίς να γιορτάζω.
Τέτοιες βλακείες λοιπόν είναι που αφήνεις να σου κλέβουν κάτι από την πραγματικότητα, γεγονός που συνειδητοποιείς μόνο όταν ο οργανισμός σου αποφασίσει να αναλάβει δράση. Μετά από 2-3 φορές που θα κλατάρεις εντελώς από το άγχος που μόνη σου έχεις δημιουργήσει μέσα στο κεφάλι σου, μόνο τότε θα δεις ότι όχι μόνο δεν αξίζει να σκας για τίποτα αλλά και ότι με αυτόν τον τρόπο δε μπορείς να απολαύσεις ούτε το πιο μικρό κι ασήμαντο.
Ο χρόνος που φεύγει λοιπόν μου αφήνει τη συγκεκριμένη σκέψη-συνειδητοποίηση. Κάτι που έχω σκοπό να φέρνω κάθε φορά στο μυαλό μου όταν με πιάνω να σκάω για μικροπράγματα από τη νέα χρονιά.
Υγεία, ευτυχία, αγάπη για το 2015
