Μετά από 8 χρόνια σχέσης με το αγόρι της, ο γάμος της δεν ήταν έκπληξη. Μια ανάσα πριν από τα 30, είναι πάνω κάτω αναμενόμενο. Έμεναν ήδη μαζί μιας και μετακόμισε πρόσφατα στη χώρα του για να φτιάξουν εκεί τη ζωή τους, έχει πλέον περισσότερες υποχρεώσεις και αναγκαστικά μιλάμε όλο και λιγότερο. Τώρα πια έχει έναν άντρα και σε λίγο μια δουλειά (μιας και θα μπορεί πλέον ως νόμιμη υπήκοος της Ελβετίας να εργαστεί), αύριο - μεθαύριο θα έρθει και το πρώτο παιδί, μετά το δεύτερο και πάει λέγοντας. Στα λέω και φαίνομαι χαλαρή, αλλά για κάθε γράμμα που πληκτρολογώ, τόσο πιο πάνω ανεβαίνει αυτή η θηλιά που νιώθω. Μωρέ, γάμος από τώρα; Αλλά θα μου πεις, κι αν όχι στα 30, τότε πότε; Κι αν δεν κάνεις παιδιά όσο αντέχεις να παίζεις με Barbie με τις ώρες, να τρέχεις όλη τη μέρα και να σκαρφίζεσαι ιστορίες για να το κάνεις να φάει ή να πλύνει δόντια, τότε πότε; Άγχος, πολύ άγχος.

Και δηλαδή, πρέπει από τώρα να ψάχνουμε τον ένα και μοναδικό; Και βασικά, αν κάποιος δε σου κάνει 100%, αρχίζεις να ψάχνεις τον επόμενο που θα πλησιάζει πιο κοντά στις προσδοκίες σου; Δεν ξέρω αν έχει νόημα να ζεις μ' ένα σκοπό στο μυαλό σου, χάνοντας πόσες άλλες στιγμές. Kι αν ας πούμε εσύ βρεις τον πρίγκιπα σου πιο μετά -μετά τα 30; Τρέχει κάτι; Και τι έχουν πια αυτά τα 30; Πραγματικά, ακούγονται τόσο τρομακτικά! Σαν να σου λένε '' τέρμα οι βλακείες, ό,τι έκανες έκανες, σοβαρέψου τώρα, 3 δεκαετίες πέρασες σ' αυτό τον πλανήτη, δε σου έφτασαν;''. Μα γάμος από τώρα; Seriously;

Μιας λοιπόν κι ο γάμος δεν είναι κάτι καταναγκαστικό (τουλάχιστον όχι στην Ελλαδίτσα μας), δεν ξέρω γιατί μου προκαλεί τέτοιο πανικό και μόνο στο άκουσμα. Λες και κάπου εδώ τελειώνει η (ανέμελη) ζωή και μπαίνεις για τα καλά στη λάντζα και τη μονοτονία. Λες και δεν μπορείς να περνάς καλά και παντρεμένη, λες και δεν μπορείς ακόμη να ταξιδέψεις, λες και δεν μπορείς να βγεις κανονικά με τα κορίτσια για ποτό. Ο γάμος θα στα αλλάξει όλα;

Λοιπόν, νομίζω το βρήκα. Η μονιμότητα με τρομάζει. Μένεις μ' αυτόν, τον επέλεξες, σ' αρέσει - δε σ' αρέσει, τώρα λούσου τον. Κι αν νομίζεις ότι είναι ο ιδανικός ενώ δεν είναι; Κι αν το καταλάβεις αργά; Μπορώ να κάνω άπειρες ερωτήσεις γι' αυτό αλλά και πάλι, σαφή απάντηση δεν μπορώ ακόμη να μου δώσω. Αχ αυτή η κρίση των 25 φταίει, από εκεί που ήθελες να μεγαλώσεις σε κάνει να θες να είσαι για πάντα νέα, πάντα πολύ μικρή για υποχρεώσεις, πάντα πολύ μικρή για να βουτήξεις στα δύσκολα, να έχεις την ασφάλεια ότι τα χρόνια έρχονται, ότι ποτέ δεν είναι ακόμη η ώρα, αλλά κάποια στιγμή θα είναι. YOLO λοιπόν γιατί ποτέ δεν ξέρεις, αύριο-μεθαύριο μπορεί να ράβεσαι ή να ψάχνεις νυφικά και να σε πιάσει και σένα αυτό το άγχος.

Γάμος; Μακριά από μας για μερικά χρόνια. Λίγα. Αρκετά. Ποιος ξέρει. YOLO.