Ξέρετε, εμείς οι Καρκίνοι, έχουμε γεννηθεί για να γκρινιάζουμε. Συνεχώς παράπονο, συνεχώς κλάμα και δεν συμμαζεύεται.
Ως drama queen, λοιπόν, θα πρέπει να παραδεχτώ και να προσπαθήσω να αλλάξω το γεγονός ότι γκρινιάζω συνέχεια.
Βασικά εάν κάποιος επιστήμονας μου έλεγε ότι η γκρίνια προκαλεί κυτταρίτιδα, σίγουρα θα έβαζα στοπ στο συνεχές «μα εμένα κανένας δε με αγαπάει;;;».
Για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, δεν έχω συνέχεια μίξες από τα κλάμματα, ούτε δε με θέλει κανένας λόγω της γκρίνιας μου. Ίσα-ίσα, που είμαι γαμάτη. Απλά, οι πολύύ δικοί μου άνθρωποι –ο φίλος μου και η μαμά μου δηλαδή- τραβάνε όλο το ζόρι. Θέλω ο άλλος να είναι εκδηλωτικός και στοργικός και να μου δείχνει πόσο μ’ αγαπάει και πόσο με νοιάζεται. Ε, είναι λίγο κουραστικό, αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι κι εγώ του προσφέρω το ίδιο, όπως επίσης και το ότι η αγάπη ποτέ κανέναν δεν έβλαψε, τότε νομίζω είμαι καλά.
Ο φίλος μου δεν ξέρω πως τα καταφέρνει, αλλά, απ’ότι μου είπε ο δήμαρχος, θα του κάνουν ένα άγαλμα στην κεντρική πλατεία. Κατά βάθος, πάντως, πιστεύω ότι του αρέσει γιατί –τις περισσότερες φορές- δεν είναι η γκρίνια του στυλ «μου πρήζεις τα συκώτια» αλλά η γκρίνια του «έέλλλααα αγάπη μου, εάν με αγαπάς θα πάμε σήμερα στον Χαρούλη, έλααα σε παρακαλώ». Και κάπως έτσι, συνεχίζει η σχέση μας.
Η μαμά μου δεν μπορεί να πει τίποτα, γιατί εκείνη με έκανε 29 Ιουνίου. Δεν μπορούσε να με κάνει μετά από ένα μήνα, να γινόμουν μια δυναμική Λιονταρίνα; (και ψωνάρα, βεβαίως, βεβαίως).
Αυτά φίλες μου, και μετά την αυτοκριτική μου, πάω να γκρινιάξω στο φίλο μου που … -ωχ, ξέχασα τον λόγο….!-
