Είμαι σίγουρη πως ήδη από τον τίτλο έχεις καταλάβει τι θα σου πω κι έχεις φέρει στο μυαλό σου ένα συμβάν, στο οποίο αυτή η φράση είναι η καλύτερη απάντηση .Η αλήθεια είναι πως όλοι έχουμε κάνει λάθη και κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Τα λάθη είναι ένα αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής και, κυρίως, ανθρώπινα. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου, μην αισθάνεσαι άσχημα και μη κρίνεις τόσο αυστηρά. Όσο χιλιοειπωμένο κι αν είναι, μέσα από αυτά μαθαίνουμε και ωριμάζουμε. Από τα μικρότερα και πιο κοινά λάθη μέχρι τα μεγαλύτερα και τα πιο σημαντικά, ζεις και συλλέγεις κάθε λογής εμπειρίες.
Αναγκάζεσαι να βγεις από το καλούπι σου, να εξετάσεις κι άλλες οπτικές, να συμβουλευτείς και να γεμίσεις λόγια και σκέψεις όχι φορτισμένες αλλά όσο το δυνατόν αμερόληπτες και αντικειμενικές. Να καλλιεργήσεις την ενσυναίσθηση και να μπεις στη θέση του άλλου. Να τον νιώσεις... Να βρεις το λάθος, να το παραδεχτείς και ύστερα, μετά από πολύ κόπο, να το μετανιώσεις ή να το αποδεχτείς. Να καταλάβεις πόσο σου στοίχισε και άλλο τόσο να μάθεις από αυτό. Και περισσότερο... Να ρουφήξεις όλες τις καρποφόρες εκδοχές του και να το αποχαιρετήσεις σαν έναν ξένο κάπου στο σταθμό ενός τρένου, που δεν θα ξαναδείς ποτέ. Να και κάτι που θυμίζει ταινία. Μια ταινία που στο τέλος θα την συζητήσεις, θα την αναλύσεις και έπειτα θα μάθεις τα ηθικό της δίδαγμα. Το θέμα είναι την επόμενη φορά να μην πάρεις την ίδια.
