Αραγε η ευχαρίστηση έχει χρώμα; Όπως η απελπισία, ο πόνος, η θλίψη και η στεναχώρια που τα θεωρούμε μαύρα; Ιδανικά ποιο θα ήταν το χρώμα της ευχαρίστησης; Το ροζ; Μήπως, κάτι πιο αισιόδοξο όπως το γαλάζιο;
Πώς θα την αποτυπώναμε, λοιπόν; Με κάτι φωτεινό, σίγουρα! Και τι σχήμα θα της δίναμε; Ίσως θα την ζωγράφιζα σαν ένα κύμα, σαν κάτι που έρχεται και φεύγει. Δεν είμαστε πάντα ευχαριστημένοι...
Η ευχαρίστηση πάει κι έρχεται και δεν την καταλαβαίνουμε. Την εκτιμάμε στα χειρότερα και στα πιο σκοτεινά μας. Τολμώ να πω πως δεν την νιώθουμε στις μικρές και καθημερινές κινήσεις. Κι αυτό γιατί, θεωρώντας όλο και περισσότερα πια πράγματα δεδομένα, φτάσαμε στο σημείο να μην μας αρκούν. Δεν εκτιμάμε κάτι μέχρι να το χάσουμε, έτσι δεν λένε; Δίκιο έχουν. Γιατί να μην μπορούμε να αντιληφθούμε το "τώρα" και να παλεύουμε για το "αν";
Με αυτές τις σκέψεις, λοιπόν, καταλήγω στο ότι η ευχαρίστηση μπορεί να κρύβεται σε ένα νόστιμο γεύμα μετά από μία κουραστική ημέρα, σε ένα χαλαρωτικό μπάνιο, σε μια 5άλεπτη τυχαία συζήτηση με ένα φίλο, στην απρόσμενη βόλτα που θα αποφασίσεις να κάνεις έχοντας αυτή την δυνατότητα, στις αγκαλιές που μπορείς να πάρεις και να δώσεις. Σε όλα αυτά τέλος πάντων που θεωρούμε δεδομένα. Ξέρεις κάτι; Δεν είναι δεδομένα. Να τα χαίρεσαι και να τα απολαμβάνεις! Όλα!
