Σε ένα ξέφωτο θέλω να ξαναπάω.
Με πολλά δέντρα. Και ψηλά. Διαφορετικής λογής. Αλλιώτικα. Μαγευτικά. Να πέφτουν πάνω στα κλαδιά τους ηλιαχτίδες και να τους αλλάζουν χρώμα. Και εγώ να θαμπώνομαι από αυτήν την ομορφιά.
Σαν να μην έχω ξαναματαδεί κάτι τόσο όμορφο. Να βλέπω την αλήθεια και να γεμίζει το μέσα μου. Την αλήθεια εκείνης της στιγμής, εκείνης της περιόδου. Δεν με νοιάζει πόσο θα κρατήσει, μου φτάνει που θα την συναντήσω.
Να συναντήσω, λοιπόν, μέσα από αυτό το ξέφωτο τη δική μου αλήθεια και μαζί με αυτή όποια εκδοχή της κρύβεται ανάμεσα σε κάθε κλαδί. Και κάθε φορά να είναι μια καινούργια της εκδοχή, μια καινούργια της πλευρά. Διαφορετική ώρα, διαφορετική θέση του ήλιου, διαφορετικές σκιάσεις, διαφορετικές αλήθειες.
Το τοπίο όμως ίδιο. Δεν αλλάζει, παρά μόνο αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που όμως κάθε φορά θα μου προσφέρουν ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Πρωτόγνωρη εικόνα, στο ίδιο μέρος, με εντονότερα συναισθήματα.
Και όλοι αυτοί οι ήχοι και οι μυρωδιές...
Το θρόισμα των φύλλων, τα πουλιά, ο ήχος της θάλασσας μια μέρα με λιακάδα, η μυρωδιά των δέντρων, των φυκιών, του φθινοπώρου, του χειμώνα ή του καλοκαιριού και της άνοιξης.
Ανάλογα με την εποχή του καθενός.
Σε ένα ξέφωτο θέλω να ξαναπάω λοιπόν, με θέα τη θάλασσα, άνοιξη.
