Ολοι έχουμε αισθανθεί εκείνο το απερίγραπτο συναίσθημα απογοήτευσης και θλίψης, όταν ανακαλύπτουμε πως ένα υποχρεωτικό μάθημα ή ένα μάθημα που τυχαίνει να μας αρέσει και να μας ενδιαφέρει, ξεκινάει στις 9.00 το πρωί. Από την στιγμή εκείνη, εάν αποφασίσεις πως θα το παρακολουθήσεις, σε περίπτωση δηλαδή που δεν είναι υποχρεωτικό μάθημα, το μέλλον σου είναι προδιαγεγραμμένο. Το εξάμηνο θα αποκτήσει φρικτά και τρομακτικά πρωινά όπου το ξυπνητήρι θα χτυπάει σε ώρες που ούτε οι κόκορες δεν έχουν ξυπνήσει καλά καλά.
Έτσι, κάθε φορά που ξυπνάς για να πας σ' αυτό το μάθημα, προτού καν αποκτήσεις επαφή με το περιβάλλον και με το μυαλό σου να υπολειτουργεί, κάνεις μια σειρά από ερωτήσεις, οι οποίες προφανώς και μένουν αναπάντητες κι εσύ απογοητεύεσαι ακόμα περισσότερο:
1. Το ξυπνητήρι ήταν αυτό;
2. Για όνομα, ποιος το έβαλε να χτυπήσει τέτοια ώρα;
3. Ότι πρέπει να ξυπνήσω τώρα δηλαδή;
4. Δεν μπορώ να μείνω λίγο ακόμα στο κρεβάτι;
5. ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΝΩΡΙΣ;
6. Ας μου θυμίσει κάποιος, για ποιο λόγο πηγαίνω ακόμα στο πανεπιστήμιο;
7. Πόσα πρωινά μαθήματα μπορεί να έχω χάσει μέχρι τώρα;
8. Δεν μπορώ να λείψω άλλη μία φορά;
9. Γιατί κοιμήθηκα τόσο αργά χθες;
10. Βασικά, γιατί βγήκα χθες το βράδυ;
11. Ποιανού ιδέα ήταν αυτά τα πρωινά μαθήματα;
12. Θα είναι πολύ αργά αν ξαπλώσω κι άλλο και ξυπνήσω 10 λεπτά πριν φύγω;
13. Λες να το καταλάβει κανείς ότι θα λείπω;
14. ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΣΟ ΚΡΥΟ;
15. Πώς υποτίθεται ότι θα κουνηθώ από το κρεβάτι με τόσο κρύο που κάνει;
16. Αφού ανεβαίνουν στην eclass οι σημειώσεις, γιατί να πάω;
