Μια φορά κι έναν καιρό, όταν μάθαινες ότι κάποιος φίλος σου θα φύγει στο εξωτερικό, σ' έπιανε τρομερή μελαγχολία. Τώρα χαίρεσαι πραγματικά γι' αυτόν, τον ζηλεύεις κιόλας λιγάκι και σκέφτεσαι πόσο θα ήθελες να ήσουν στη θέση του (ή έστω τελευταία στιγμή να τρύπωνες μέσα στη βαλίτσα του). Στην Ελλάδα του σήμερα, περισσότερη έκπληξη σου κάνει πια αυτός που μένει, παρά αυτός που φεύγει. Συνηθίσαμε να φεύγουν, να τους αποχαιρετάμε, να αγκαλιαζόμαστε και να δίνουμε όρκους αιώνιας - από απόσταση - φιλίας.
Και πολλές φορές σκέφτομαι, άραγε δειλός είναι αυτός που φεύγει ή αυτός που μένει; Ποιος ξέρει; Και οι δυο σίγουρα τραβάνε το δικό τους ζόρι. Ο πρώτος χτίζει μια ζωή από το μηδέν, σε ξένη χώρα, ανάμεσα σε ξένους, με ξένη γλώσσα κι όλα ξένα μέχρι να μπει στο κλίμα. Ο δεύτερος τραβάει το δικό του λούκι, μένει πίσω, στο σπιτάκι του μεν, ψάχνοντας συνεχώς όμως την τύχη του εδώ. Και οι δυο προσπαθούν, αλλά με διαφορετικό τρόπο, κανείς όμως δεν είναι ιδιαίτερα εύκολος. Η απόφαση θέλει πάντα θάρρος και αποφασιστικότητα και μη βιάζεσαι να κρίνεις κανέναν από τους δυο πριν περπατήσεις μέσα στα παπούτσια του - σαν να λέμε walk in someone else's shoes που θα ακούει και η φιλενάδα μου στην Αγγλία.
Έχει και τίποτα καλό αυτή η κατάσταση; Αμέ, πως δεν έχει! Πολλές ψυχές σε διαφορετικές γωνιές του πλανήτη να σε σκέφτονται, να σου στέλνουν καρτ ποστάλ, να σου κάνουν ανοιχτές προσκλήσεις φιλοξενίας. Κάπως έτσι, με μισή καρδιά στην Ελλάδα και με άλλη μισή στην αλλοδαπή, ξέρεις ποιοι σ' αγαπούν στ' αλήθεια, ποιοι σε υπολογίζουν, με ποιους νιώθεις σαν να μην έφυγαν ποτέ και ποιους ανυπομονείς να δεις κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα και καλοκαίρι και σε οποιαδήποτε ευκαιρία. Η τεχνολογία με το μέρος μας πάντα, το facebook και το instagram να είναι καλά, βλέπεις τι τρώει η φίλη σου, με ποια τα μπλεξε ο κολλητός σου, το skype γίνεται μέσο - κλειδί και όλες οι υπόλοιπες εφαρμογές συμπληρώνουν με τη σειρά τους. Είτε όλοι εδώ, είτε όλοι έξω, θα έρθει η στιγμή που θα είμαστε πάλι παρέα, δεν μπορεί!
