Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο για εμάς που περνάμε όλη μας τη μέρα στα λεωφορεία. Οι γιαγιάδες που παραμονεύουν να σου κλέψουν τη θέση; Eκείνοι που μπλοκάρουν την πόρτα με σακούλα, ομπρέλα ενώ ταυτόχρονα αναρωτιούνται γιατί δεν ξεκινάει ο οδηγός ή μήπως εκείνη που αποφασίζει να πει την ιστορία της ζωής της στη φίλη της (που υπομένει την απαίτηση «κάνε μου τηλεφωνική παρέα μέχρι να φτάσω»).
Μάλλον η τρίτη περίπτωση. Έχω βαρεθεί να ακούω κοπελίτσες να μιλάνε δυνατά στο τηλέφωνο, να συζητάνε λες και είναι μόνες τους στο χώρο και να το παίζουν μοιραίες. Κι αν θες και την ταπεινή μου γνώμη κυρίως το κάνουν γιατί θέλουν να τις ακούσει και να τις θαυμάσει ο μικρόκοσμος του λεωφορείου.
Αγνωστη κοπέλα του λεωφορείου, προφανώς και βαριέσαι τη διαδρομή, όπως όλοι μας, αλλά προτιμώ να ακούω τον διπλανό μου να ξεφυσάει επειδή άργησε στη δουλειά ή γιατί φρενάρει απότομα ο οδηγός, παρά το αν θα στείλεις μνμ στον «αν και σειρά του είναι αφού δεν έστειλε χτες μήνυμα μετά την προπόνηση», Γιώργο σου!
Κουκλίτσα μου δεν παίζεις σε καθημερινή σαπουνόπερα. Δεν τραβάει η κάμερα την σκηνή σου. Ολοι επιβάτες του 550 είμαστε και πάμε κι εμείς να βρούμε το δικό μας αγόρι αλλά δεν το ουρλιάζουμε…
Εγώ πάντως στη θέση του δε θα έστελνα ποτέ! Και σε περίπτωση που δεν το ξέρεις, μπορείς να στέλνεις μηνύματα όταν είσαι σε δημόσιο χώρο ώστε να μην ενοχλείς, αλλά άσε να μαντέψω… έχεις για ήχο μηνύματος Πάολα, έτσι;
