Από την εφηβεία μου έκλαιγα και εύκολα και πολύ.
Μπορεί να ακούγεται χαζό. Ανώριμο. Ισως πάλι να δηλώνει κι αδύναμο χαρακτήρα. Πολλές φορές κατηγορήθηκα για κλαψιάρα.
Και μάλιστα σε περιστάσεις που δεν πρέπει. Όταν στεναχωριόμουνα, όταν νευρίαζα, όταν βρισκόμουν σε αμηχανία, όταν πονούσα..
Ξαφνικά η φωνή μου έσπαγε, ένα ποτάμι ορμητικών συναισθημάτων-κουβάρι έτρεχε στο κεφάλι μου, ένας κόμπος ανέβαινε στο λαιμό μου και δε μπορούσα να βγάλω καθαρή φωνή. Και μαζί νάσου και τα δάκρυα. Τα μάτια μου ξαφνικά βούρκωναν έτρεχαν και ένιωθα ότι αν δεν κλάψω δεν θα ηρεμήσω. Μία φορά -γύρω στα 17 θα ήμουν- έκλαιγα επί 4 ώρες γιατί έχασα μία σακούλα δώρου που μέσα είχε την αγαπημένη μου κολόνια.
Γύρω στα 20 και κάτι όλο αυτό το party δακρύων κόπηκε μαχαίρι. Ενηλικίωση; Εστρωσαν οι ορμόνες; Ντροπή; Δεν ξέρω… Ούτε σε γκόμενοuς, ούτε σε αφραγκίες, ούτε σε ηλίθιους διευθυντές, ούτε σε αποτυχίες, ούτε καν στην απώλεια αγαπημένων προσώπων δεν επέτρεπα να με κάνει να σπάσω και να βρέξω ένα χαρτομάντιλο με δάκρυα.
Eχω να βουρκώσω από την μέρα που περίπου πριν από ένα χρόνο - κι εντελώς άδικα κατά τη γνώμη μου- απομακρύνθηκα από τη δουλειά που τόσο αγαπούσα (O.K. Βρήκα καλύτερη!!!)...Πάει αρκετός καιρός, λοιπόν.
Σήμερα, όμως, πραγματικά μετά από χρόνια έκλαψα. Εδώ στο γραφείο, την ώρα της δουλειάς, απέναντι απ΄τον υπολογιστή. Βλέποντας αυτό το μοναδικό Video. Ούτε αστείο, ούτε sexy, ούτε yolo είναι. Οπότε αν δεν έχεις διάθεση να συγκινηθείς προσπέρασέ το.
Αν, όμως θέλεις να πάρεις μάθημα ζωής από ένα 6χρονο κοριτσάκι πάτα το Play. Kαι μετά αγκάλιασε όποιον ή ότι αγαπάς.
