Γι' αυτή την άβολη στιγμή έχω συζητήσει πολλές φορές με τις φίλες μου. Βγαίνετε και έρχεται η ώρα να πληρώσετε, δε σ' αφήνει καν να κουνηθείς και πληρώνει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ναι πολύ ωραία κίνηση, αλλά μας κάνει ταυτόχρονα να νιώθουμε τόσο μα τόσο άσχημα. Αλλά και πάλι τι θα θελες να σου πει στο πρώτο ραντεβού; "Ο καφές μου είχε 3,95 ευρώ, σου δίνω 4 και μου χρωστάς 5 λεπτά''; Όχι εντάξει, αυτό είναι μακράν χειρότερο. Μέση λύση δεν υπάρχει;
Ακόμη κι αν το ραντεβού πήγε στραβά, μια καλή κίνηση στο τέλος σώζει λίγο την κατάσταση. Δεν είναι το θέμα αν θα ξοδέψεις μερικά ευρώ λιγότερα, αλλά η κίνηση του άλλου που δείχνει ότι ακολουθεί τους κανόνες του savoir vivre για το πρώτο ραντεβού - μη σου πω ότι θα είχε βάλει και υπενθύμιση στο κινητό του μην τυχόν και το ξεχάσει όταν έρθει η στιγμή για να πληρώσετε.
Θες να κατηγορήσουμε την ισότητα; Tην αυτονομία μας; Tην πίστη ότι ακόμη κι αν πληρώσουμε έχουμε και πάλι χρήματα γι' αυτή την τσάντα που βάλαμε στο μάτι; Θέλουμε να πληρώνουμε κι εμείς, στο 2016 ζούμε πια!
Εξάλλου, ακόμη κι αυτή η ευγενική χειρονομία χάνει την αξία της άμα γίνει συνήθεια και ένα δεδομένο στοιχείο της εξόδου. Πιστεύω ότι όσο και να μας κολακεύει, έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε πως δεν εξαρτώμαστε από κάποιον αλλά ούτε ότι μπορεί να του γίνουμε οικονομικό βάρος. Φαντάζεσαι να βγαίνετε για 2 χρόνια και να μη σ' αφήνει σχεδόν να πληρώνεις για τίποτα; Θα έπρεπε να του πεις ευχαριστώ δηλαδή κι από πάνω που ''σε βγάζει''. Απαπα,μια χαρά είμαστε και στο (αυτο)νοητό ''μια εσύ μια εγώ'' γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους!
xx
