Στην προηγούμενή μου ζωή θα πρέπει να ήμουν ελβετικό τρένο. ή καλοκουρδισμένο ρολόι. Ή βιβλιοθηκονόμος με ζώδιο κι ωροσκόπο Παρθένο. Ολα αυτά αποτελούν μεν φόρο τιμής για προσκόπους, για υπαλλήλους και για δρομολόγια αεροπορικής εταιρείας, για άνθρωπo όμως;
Την ερώτηση «Τί θα κάνεις τα Χριστούγεννα» εγώ την κάνω στον εαυτό μου έξι μήνες πριν, ανανεώνοντας αντηλιακό στην ξαπλώστρα της παραλίας. Ετσι και φέτος άμα τη επιστροφή μας από την αγαπημένη Κεφαλονιά, ξεκίνησε η γνωστή σε μένα -και μισητή στο εγγύς περιβάλλον μου- διαδικασία να οργανώσω το τέλειο ρεβεγιόν!
Με χαρτιά, στιλό, «ποντίκια», λίστες ψώνιων (κυριολεκτικά και μεταφορικά), απανωτά τηλεφωνήματα, mail σε ταξιδιωτικά γραφεία που νόμιζαν πως κάποιος τους κάνει πλάκα ρωτώντας για τα πακέτα των γιορτών, καταλόγους δώρων, USB γεμάτο λίστες παρεών που δένουν μεταξύ τους, άλλες λίστες με τους αταίριαστους, συνδυασμών ρούχων κι αξεσουάρ, κλεισμένων ραντεβού με κομμωτήρια, κράτηση γαλοπούλας και ώριμων αβοκάντο, κάποιος να βγάζει το σκύλο εκείνες τις Αγιες μέρες που ίσως λείπουμε, κάποιος για το μωρό. (Δεν έχω ούτε σκύλο, ούτε μωρό αλλά στους 6 μήνες που μεσολαβούν δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει…)
Στην κορύφωση, λοιπόν, αυτής της ψυχαναγκαστικής -τελικά- διαδικασίας και αγχώδους διαδικασίας …έκαψα φλάντζα!
Εσβησα το φακελάκι Christmas 2014 από την επιφάνεια εργασίας του laptop, σκούπισα το συνάχι μου - λες να με τριγυρνάει ο Embola ;- έκανα ένα βήμα πίσω και θυμήθηκα πόσα καλοστημένα εορταστικά καλέσματα που είχα οργανώσει- εντός κι εκτός σπιτιού- άφηναν όλους τους άλλους ενθουσιασμένους κι εμένα ρετάλι της οδού Αθηνάς.
Διότι μπορεί μεν να είχα πετύχει την απόλυτη χρωματική αρμονία του κονσομέ με την απόχρωση του τοίχου του σπιτιού και να είχα εφοδιάσει το wc ξένων με χαρτί τουαλέτας με χιονισμένα ελατάκια και το τραπέζι με τιρμπουσόν μεθυσμένο Αγιο Βασίλη και να πρόσφερα και ατόμικα χειροποίητα δωράκια στον καθένα αλλά εγώ τι είχα καταλάβει; Ατέλειωτες εργατοώρες είχαν καταναλωθεί μεταξύ σούπερ μάρκετ- οικιακών εργασιών- μαγειρικής- shopping, styling και -γιατί να το κρύψω - μία διάθεσης εντυπωσιασμού.
Εστω και καθυστερημένα έχω καταλάβει ότι 319 διαφορετικά σχέδια δράσης να καταστρώσεις για τις γιορτές τελικά η καλή παρέα και το απρόοπτο είναι αυτό που εξασφαλίζει την τελειότητα τον γιορτών.
Κάνοντας, λοιπόν, μία χριστουγεννιάτικη ανασκόπηση των πεπραγμένων διαπίστωσα πως εξαιτίας αυτού του ψυχαναγκαστικού προγραμματισμού αφ ενός έχω χάσει πολλά ωραία πράγματα στη ζωή μου, αφετέρου θα χρειαστώ λίφτινγκ καμιά δεκαριά χρόνια νωρίτερα!
Πήρα την κορυφαία απόφαση. Θα αφήσω χώρο στη ζωή μου για το απροσδόκητο και το χαλαρό. Εξάλλου τα μακριά μεσημέρια της χριστουγεννιάτικης ραστώνης χαζεύοντας αμερικάνικες ταινίες πάντα ζήλευα τους χαλαρούς ανθρώπους με ζεστά πουλόβερ και κούπες ζεστής σοκολάτας να γεμίζουν όλοι μαζί τη γαλοπούλα και αραγμένοι σε καναπέδες και πολυθρόνες να παίζουν επιτραπέζια. (Βέβαια για να είμαι ειλικρινής δεν θα με χαλούσε και μία out of the blue πρόσκληση για ένα glam party τύπου Sex and the city Xmas nights! Βλέπετε πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά τα χούι!)
Ορκίστηκα κάτω από τα φωτάκια του ταπεινού μου δέντρου ότι αυτά τα Χριστούγεννα θα κάνω την έννοια Χωρίς πρόγραμμα από μεγάλο εχθρό καλό φίλο. Τα απρόοπτα, τα ξαφνικά, και οι εκπλήξεις είναι ωραία. Κι ακόμα κι αν είσαι αλλεργικός στο είδος σου χαρίζουν αυτή τη στιγμαία ευεξία που νιώθεις έπειτα από ένα φτάρνισμα.
Αγια Νύχτα, χωρίς πρόγραμμα, λοιπόν. Αυτό θα είναι το προσωπικό μου στοίχημα. Κι αν κάπου εδώ αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, ήδη το μικρόβιο της αμφιβολίας μολύνει το λευκό - έστω και μεταφορικά- σκηνικό των Χριστουγέννων. Όμως, λέω να το τολμήσουμε. Εξάλλου πιστεύω ότι αυτό που ισχύει για το μετρό και για τους άντρες τώρα ισχύει και για τις ωραίες στιγμές. Ακόμη κι αν χάσεις, μία, πάντα ακολουθεί η επόμενη!
Καλά Χριστούγεννα!
