Eχει συμβεί σε όλους μας. Είναι λογικό και πρέπει να συμβαίνει. Αναφέρομαι σε εκείνες τις στιγμές της ζωής σου που νιώθεις ανίκανη να πάρεις τα πάνω σου και να προχωρήσεις. Πρέπει να ξεσπάς που και που, να κάνεις ένα διάλειμμα, να σκέφτεσαι τι έκανες σωστά, τι έκανες λάθος (και το κυριότερο) τι έμαθες από κάθε εμπόδιο που συνάντησες.
Για αυτό, σκέφτηκα να σου γράψω «Το Παραμύθι του Αλυσοδεμένου Ελέφαντα». Είναι μια διδακτική ιστορία του ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι από το βιβλίο του «Να σου πω μια Ιστορία», μια διαφορετική συλλογή παραμυθιών που θα τη λατρέψεις.
« Όταν ήμουν μικρός, μου άρεσε πολύ το τσίρκο και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας, που όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο των παιδιών.
Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου του και της δύναμης του... Όμως μετά την παράσταση και λίγο πρότου επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σε ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος.
Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό και έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.
Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει; Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμα στην σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο, τον πατέρα ή τον θείο μου για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας ήταν δαμασμένος. Έκανα τότε την προφανή ερώτηση «Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;» Δεν θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση.
Με τον καιρό ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα –ευτυχώς για εμένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε να ανακλύψει την απάντηση. Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σε ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ πολύ μικρός. Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι.
Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να ελευθερωθεί. Μα παρόλες τις προσπάθειες του τότε, δεν τα είχε καταφέρει γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του. Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά και την μεθεπόμενη το ίδιο.
Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στην μοίρα του. Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννηση του είναι χαραγμένη στην μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του.
Έτσι είναι. Όλοι είμαστε λίγο-πολύ σαν τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στην μνήμη μας αυτό το μήνυμα «Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δεν θα μπορέσω».
Αυτό σου συμβαίνει. Ζεις μέσα στα όρια ένος εαυτού σου που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε. Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου τη ψυχή...Με όλη σου τη ψυχή!».
