Πως σε λένε κουκλίτσα μου;». Κλασική ερώτηση (με πολλές παραλλαγές φυσικά) αλλά η απάντηση ακόμη χειρότερη. «Σάντρα, Κλώντια, Λίλη, Στέφανι, Ζέτα, Νίνα, Κρίστι, Μπέλα, Λέτα». Και μένεις άναυδος και αναρωτιέσαι ποιος παπάς σε βάφτισε μέχρι να καταλάβεις ότι όλα αυτά δεν είναι παρά χαϊδευτικά μιας ανικανοποίητης από το όνομα της γκομεναρίας, που ελπίζει πως φορώντας ένα ξενικό παρατσούκλι κάτι από την αύρα των διαφημίσεων θα την περιβάλλει. Αχ οι μάνες. Από εκεί ξεκινά το κακό, από την μάνα όλων αυτών των χαζογκόμενων, τη μάνα που αποφάσισε σε πέντε χρονών κοριτσάκι να του βάλει σκουλαρίκι, 7 χρονών να το πάει κομμωτήριο, στα 10 να το ντύσει τσουλάκι για να μην δείχνει την ηλικία της.
Μια διαρκή παραμόρφωση έτσι ξεκινά, μιας έφηβης που θα γίνει γυναίκα αλλά στηρίζεται πάνω σε ένα ατσάλινο κανόνα: ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΩ. Και είναι τόσο έντονο αυτό το ουρλιαχτό, που συνεχίζει στο ΓΙΑΥΤΟ ΘΑ ΑΛΛΑΞΩ, σε μια διαρκή μεταμφίεση που δεν έχει όριο.
Μαλλί; Κοντό, μακρύ, αλά γκαρσόν, ξανθό, κόκκινο, πλατινέ, με ανταύγειες, ένας αέναος πειραματισμός για να βρεις «το στυλ σου», που βέβαια θα το αλλάξεις σε 3 μήνες, μόλις μακρύνει λίγο η τρίχα. Η παραμόρφωση συνεχίζεται στο μακιγιάζ, στο ντύσιμο αλλά και στον διαρκή στιγματισμό. Τι είναι στη μόδα; Τα πολλά σκουλαρίκια; Καμία αντίρρηση, τρυπήστε τα αυτιά σας, τη μύτη, το φρύδι, το στόμα, τον αφαλό, τις θηλές, τα χείλη του αιδοίου, γεμίστε τρύπες για να αδειάσει από κει η κενότητα.
Δεν φθάνουν αυτά; Τι λέει η μόδα; Τατουάζ;
Παντού, στη μέση, στην πλάτη, στα πόδια, στα χέρια, στους ώμους, στις παλάμες, αλλόκοτα, χωρίς νόημα τα περισσότερα, αρκεί μια διαβεβαίωση από τον τατουατζή ότι «ναι αυτό είναι ένα αρχαίο ρητό», ή ένα «ρουνικό σύμβολο», και στην πράξη τα περισσότερα όταν είναι ιδεογράμματα είναι ακαταλαβίστικα ή απλώς απλοϊκά τσιτάτα (μιλήστε καμιά φορά με Κινέζο που ζει στην Ελλάδα να σας πει γιατί κατουριούνται από τα γέλια όταν βλέπουν τα τατουάζ στις γκόμενες). Κι αν δεν είναι χωρίς νόημα, είναι συνήθως αφελή, ζωάκια και λουλουδάκια και σπείρες και κένταυροι, ένα σώμα μαυρισμένο σαν παιδικό κέντημα, από εκείνα που πολλά χρόνια πριν έβαζαν οι δασκάλες στα κοριτσάκια να κάνουν στο μάθημα της χειροτεχνίας.
ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΩ φωνάζει το κορμί σας, κι η στάση σας, και τα κλισέ που αναμασάτε, και τα πράσινα από τους φακούς μάτια σας, και τα κατακόκκινα από το κραγιόν χείλη (κάτω από το λιπγκλός), δίπλα από την κρέμα ημέρας, κάτω από το μεικάπ και κάτω ακόμη από την πούδρα με τα στρας. ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΩ και θα υπομείνω τα πάντα για να μου αρέσω, να κατέβω 2 νούμερα, να βάλω εκείνο το τζιν, να ταιριάξω εκείνο το λεοτάρ, να ισορροπήσω πάνω στα 12ποντα, να κρεμάσω την τσάντα που έχω δανειστεί από την κολλητή μου, να βγάλω μια σέλφι να φαίνεται η μαύρη ρίζα στην ξανθιά τρίχα, τα σουφρωμένα πρησμένα χείλη και οι βυζάρες οι πλαστικές οι καινούργιες, μόλις από το εργοστάσιο, να μυρίζουν δερματίλα.
Γιατί; Γιατί; Πραγματικά γιατί;
Πως από την γυναικεία φιλαρέσκεια (τόσο αρχαία και τόσο όμορφη) περάσαμε στην διαρκή αγωνία της μεταμόρφωσης, σε μια φιλοσοφία φιδιού που αν μπορούσε θα άλλαζε δέρμα κάθε μέρα, που δεν αντέχει τον καθρέπτη αλλά όλη μέρα κοιτιέται σε έναν καθρέπτη (η σέλφι η μοντέρνα εκδοχή του), που αναζητά από τον καθρέπτη την απάντηση που δεν άρεσε στην μάγισσα του παραμυθιού, «πες μου –όχι αν είμαι η ομορφότερη του κόσμου- αλλά πως θα γίνω η ομορφότερη του κόσμου», πως θα ματώσω, πονέσω, πουληθώ, μουτζουρωθώ για να μου αρέσω επιτέλους.
Και εμείς; Οι άντρες-εραστές και παρατηρητές;
Έχετε διανοηθεί την αμηχανία μας, να επιχειρούμε να αγαπήσουμε μια γυναίκα που δεν αγαπά τον εαυτό της, που διαρκώς αναζητά μια ψεύτικη εικόνα, μια γυναίκα που ΖΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΜΕΙΤΑΙ, ένα περιοδικό, μια διαφήμιση, μια πλαστική περσόνα, ένα τηλεοπτικό μύθο, ένα τσόλι της πίστας; Έχετε σκεφθεί πόσο μοιάζει αυτό με τρόμο, να αναζητάς μια προσωπικότητα, ένα λόγο, μια ουσία και να μην την βρίσκεις, αλλά διαρκώς να διαλέγεσαι με ένα κλισέ, με ένα θράσος που αργά ή γρήγορα θα σου αντιγυρίσει «έτσι είμαι εγώ κι σε όποιον αρέσουμε» και μένεις με την απορία, «καλά, άλλά ΠΩΣ έτσι, αφού κάθε μέρα κάπως αλλιώς έχεις μεταμφιεστεί».
Αγαπημένες μου;
Να γίνεται πιο όμορφες αν το θέλετε, να ντυθείτε όπως σας αρέσει, να χειρουργηθείτε όσες φορές θέλετε, να τρυπηθείτε ή να στιγματιστείτε εξίσου, να μουτζουρωθείτε άπειρες φορές, αλλά κάντε το γιατί κάπου ξέρετε αυτό που είστε, γιατί πραγματικά το έχετε αναγνωρίσει και θέλετε να το βελτιώσετε με βάση ένα δικό σας πλάνο που κανείς άνδρας δεν θα το καταλάβει. Αλλά επιτέλους αγαπήστε τον εαυτό σας, δώστε μας την αίσθηση πως πίσω από όλο αυτό τον πολύχρωμο θίασο υπάρχει ένας άνθρωπος και όχι ένα τεράστιο ερωτηματικό, μια διαρκής περιπέτεια να βρείτε λόγο για να ζείτε.
Πηγή: galsnguys.gr
