Είμαι οπαδός της εσωτερικής γαλήνης και όλων όσων την προκαλούν. Ένα τσιγάρο με μια καλή παρέα, το δειλινό μπροστά από την ήρεμη θάλασσα, τα δυνατά γέλια στο μπάνιο, η ρακετιά που κατά λάθος έφτασες, η παγωμένη μπύρα, μια παρέα που άφησες στη μέση, η αρχή του καλοκαιριού...
Όλα αυτά μου προσφέρουν την γαλήνη που έψαχνα. Και μαζί με όλα αυτά, είναι και αυτό το μέρος... Το μέρος που τόσα χρόνια καταριόμουν, το μέρος απ' όπου ήθελα να φύγω μα είμαι τελικά περίεργα δεμένη μαζί του... Αυτό το μέρος, με τις τόσες ομορφιές και τις άλλες τόσες ατέλειες... Οι ίδιοι δρόμοι, οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια μυαλά... Όλα τόσο ίδια, τόσο τεράστια, τόσο νωχελικά που καταλήγουν να είναι πανομοιότυπα με ελάχιστες διαφορές...
Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να σου λείψει κάτι, να το αναπολήσεις, να το λησμονήσεις, να το συζητήσεις για να βρεις αυτά τα μικρά πράγματα που θα σε βοηθήσουν να εντοπίσεις αυτές τις διαφορές. Αν δεν υπήρχε αυτό το μέρος, ίσως να ήσουν και καλύτερα και να μην χρειαζόταν να κυνηγάς τις διαφορές. Αν δεν υπήρχε, ίσως να ήσουν καλύτερα στην επίπεδη ζωή σου και οι διαφορές να ήταν περιττές. Το ίσως, όμως, πέρα από περιττό, είναι και πολύ λίγο γι αυτό το μέρος ή αν θέλεις, για την μοναδικότητα αυτού του μέρους.
Προμαχώνας - Πρέβεζα
