Παντρεύεσαι λοιπόν, και λες, ας κάνω κι εγώ ένα μπάτσελορ. Πρώτο λάθος. Αν  θεωρείς ότι είναι μια σαχλαμάρα, ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ. Γιατί αν δεν έχεις εσύ διάθεση, μην περιμένεις να αποκτήσουν και οι φίλες σου.

Ας υποθέσουμε, όμως, ότι το θέλεις, γιατί, εδώ που τα λέμε, ευκαιρία ψάχνουμε να βγούμε και να γιορτάσουμε, τι πρέπει να σκεφτείς:

I.) Το πότε. Είθισται πριν από το γάμο, για να αποχαιρετήσεις και καλά την εργένικη ζωή. Αν δεν πολυκαίγεσαι να της κουνήσεις το μαντήλι, μπορείς να το κάνεις μετά. «Μα καλά, μπάτσελορ μετά το γάμο, μας δουλεύεις;». 

Να γιατί:

  • Δεν θα είσαι με σακούλες κάτω από τα μάτια τη μέρα του γάμου σου.
  • Δεν θα επιβαρύνεις τις φίλες σου με επιπλέον έξοδα που τις ημέρες του γάμου σου θα πέσουν όλα μαζί. Δώρο, κρεβάτι, ρούχα, μακιγιάζ, μαλλί, ας μην έχουν και τα έξοδα του  μπάτσελορ. Δεν τις λυπάσαι;
  • Θα έχεις τόσα πράγματα στο κεφάλι σου να ασχοληθείς- ΔΕΝ ΔΙΑΝΟΕΙΣΑΙ το πόσα- που εκτός από κουρασμένη, το πιο πιθανόν είναι να είσαι μέσα στα νεύρα και το άγχος.
  • Θα πρωτοτυπήσεις.

II.) Ποιες θα ‘ρθουν. Εδώ, φίλη μου, είναι το σημείο που όλες κάνουν λάθος. Ο γάμος και το μπάτσελορ, δεν είναι απαραίτητα κοινωνική υποχρέωση. Δεν χρειάζεται να καλέσεις ούτε την αδερφή του φίλου σου που την έχεις δει δέκα φορές, ούτε τις συναδέλφους από το γραφείο, ούτε τις γυναίκες των κολλητών του αγαπημένου σου, επειδή «πρέπει». Κάλεσε, όσους θέλεις να είναι μαζί σου στις χαρές σου. Πολύ απλά. Και σίγουρα θα αποφύγεις την  εικόνα του τραπεζιού με είκοσι κοπέλες που είναι με το κινητό στο χέρι και χασμουριούνται.

III.) Το που. Εδώ μπαίνει ο υποκειμενικός παράγοντας. Τι σου αρέσει, τι τους αρέσει. Επειδή όμως, δεν γίνεται όλες να ακούτε νταχτιρντί ή πριόνια ή RnB, η καλύτερη λύση είναι κάπου που τα παίζει όλα και που, ακόμα κι αν δεν σου αρέσει η μουσική, χορεύεις ασταμάτητα. Γι’ αυτό και τα περισσότερα μπάτσελορ σε μπουζούκια, είναι συνήθως αποτυχία. Τραπέζι, ποτό και βλέμμα στην πίστα, δεν το θέλεις, πίστεψε με.

IV.) Be yourself. Αυτό είναι το ΠΑΝ. Να ‘χει έναν χαρακτήρα η βραδιά, ένα ύφος που θέλεις εσύ, ώστε να τη θυμάσαι πάντα.  Δεν χρειάζεται να γίνεις «κόκκαλο» για να περάσεις καλά, ούτε να πάρεις όλα τα κλαμπ στη σειρά. Αν θέλεις να αράξεις στην παραλία με ένα λάπ τοπ που παίζει μουσική και μπύρες, κάντο. (Εμείς, πάντως, στο μπάτσελορ της κουμπάρας μου, πήγαμε στο Μύκονο ένα διήμερο, κι ακόμα το θυμάται το νησί!)

Εύχομαι να περάσεις τόσο όμορφα, που να αναρωτηθείς προς στιγμήν «γιατί παντρεύομαι;»!