Την ώρα που ένα αίσθημα πανελλήνιας αδικίας έχει κάτσει σαν ψαροκόκαλο στο λαιμό του Ελληνα, ο τράχηλός του εξακολουθεί να μη σηκώνει ζυγό. Και δυστυχώς μιλάμε για το ζυγό της κακής συμπεριφοράς, του ωχαδελφισμού και του παρτακισμού. 

Αρκεί να ρίξεις μια ματιά για να δεις πως στο γραφείο, στο πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ,  στο μετρό, στο πρατήριο βενζίνης, στην τράπεζα, στη δημόσια υπηρεσία, γύρω μας, δίπλα μας, μέσα μας υπάρχει εκείνος ο τύπος ο οποίος -ανθεκτικός και μόνιμος- σαν δερματικός μύκητας παραμορφώνει τη συλλογική μας εικόνα.

Είναι ο Ελληνάρας τον οποίο συναντάμε καθημερινά:

Στο τιμόνι και στους δρόμους

Γι’ αυτόν τα STOP, το κόκκινο φανάρι, η ουρά, η σειρά προτεραιότητας και γενικά ο ΚΟΚ δεν υπάρχουν. Ολη η τεστοστερόνη κι η μαγκιά εξαντλούνται στο δεξί του πόδι που πατάει το γκάζι.

Οταν δεν παρκάρει μισός πεζοδρόμιο μισός στο δρόμο σε λεωφόρο ταχείας κυκλοφορίας θα δεις το αμάξι του σε απόσταση αναπνοής από το ΑΤΜ της τράπεζας, το σουβλατζίδικο ή το περίπτερο, την είσοδο του φούρνου, την είσοδο οχημάτων τροφοδοσίας, έξω απ’ τη σχολή μπαλέτου της κορούλας ή το φροντιστήριο ξένων γλωσσών του γιόκα του. (Εσού, δηλαδή). Το αυτοκίνητο είναι το μέσο ικανοποίησης όλων των φιλοδοξιών του.

Στο σούπερ μάρκετ

Είναι ο τύπος που πάει στο ταμείο Χpress με 20 αντί 9 τεμάχια, που διαλέγει τις φράουλες μία μία από το προζυγισμένο κουτάκι, αυτός που αφήνει το καρότσι του να περιμένει στην ουρά, «πετάγεται» να φέρει ένα γάλα και λείπει 10 λεπτά κι επίσης την κρίσιμη ώρα τοποθέτησης στις σακούλες χρησιμοποιεί μόνο το ένα χέρι αφού στο άλλο έχει το κινητό. Τέλος, είναι εκείνος ο οποίος παρκάρει πάντα στις θέσεις αναπήρων ή παρατάει το καρότσι αδέσποτο στο πάρκινγκ.

Στην ταβέρνα

Με επιφωνήματα του τύπου: «Ψψτ κύριος, παλικάρι, φίλε, νεαρέ, καθάρισέ μου εδώ και πιάσε μια παγωμένη μπίρα πριν έρθει το φαγητό», τραβάει τις καρέκλες απ’ το διπλανό τραπέζι για να ακουμπήσει η κυρία του την τσάντα, αφήνει τα πιτσιρίκια να ζαλίζουν το σύμπαν με το κυνηγητό τους γύρω από τα άλλα τραπέζια και τελειώνοντας το γεύμα απολαμβάνει το τσιγαράκι του ρίχνοντας τις στάχτες μέσα στο πιάτο με τα αποφάγια του.

Στο κομμωτήριο

Αν και συνήθως αργεί τουλάχιστον ένα 20λεπτο στο ραντεβού της, τρέχει να πάρει πρώτη όλα τα περιοδικά της εβδομάδας ενώ ταυτόχρονα παραγγέλνει -στο βοηθό πιστολάκι- καφέ και δίνει και στο παιδί της ρεσεψιόν ψιλά να πεταχτεί στο περίπτερο να της φέρει τσιγάρα.

Στο γυμναστήριο

Ας λέει ο κανονισμός ότι σε ώρες αιχμής η χρήση μηχανημάτων περιορίζεται στα 30’, ας συνεχίζει πως πριν από την πισίνα κάνουμε πάντα ντους και φοράμε πάντα σκουφάκι, ας παρακαλεί η διεύθυνση να μην ενοχλούμε με το κινητό όποιο χριστιανό θέλει να χαλαρώσει με λίγο πιλάτες. Ο Ελληνάρας έχει κι εδώ τους δικούς του κανόνες.

Στο σινεμά, στο θέατρο, στο Μέγαρο Μουσικής:

 Τα χρατς χρουτς της σακούλας των τσιπς και το κινητό που ποτέ δεν κλείνει είναι κάτι που δεν μπορεί να αποχωριστεί. Επίσης, η απλή σκέψη ότι όταν είμαστε θύματα γρίπης, ίωσης, κρυολογήματος και βήχουμε σαν την Πιάφ λίγο πριν από το τέλος καλό είναι να μένουμε σπίτι μας δεν του περνάει καν απ’ το μυαλό!

Στην εκδρομή

Είναι εκείνος που φτάνει λίγο πριν απογειωθεί το αεροπλάνο, πριν σαλπάρει το πλοίο, πριν ξεκινήσει το πούλμαν μεταφέροντας πάντα 3 τσάντες περισσότερες από το μέσο Ευρωπαίο τουρίστα. Αν ταξιδεύει ιδιωτικά, θα φτάσει μεν στην ώρα του αλλά φεύγοντας απ’ το ξενοδοχείο θα απαιτεί να παραδώσει το δωμάτιο στις 4 το απόγευμα ενώ στις βαλίτσες της επιστροφής θα έχουν στριμωχτεί μπουρνούζια, ποτάκια απ’ το μίνι μπαρ και «σουβενίρ» από το ξενοδοχείο.

* Η παραλία και οι διακοπές είναι ένα κεφάλαιο από μόνες τους το οποίο είναι κρίμα να στριμωχτεί εδώ. Υπομονή μέχρι το καλοκαίρι θα επανακάμψω...