Στο απέναντι γραφείο υπάρχει ένα νέο κορίτσι.
Θα μπορούσα να την πω συνάδελφο, όμως τα περίπου 20 χρόνια που μας χωρίζουν με κάνουν να την θεωρώ περισσότερο σαν την μικρή μου αδελφή και λιγότερο σαν μαθητευόμενη δημοσιογράφο. Οι λεπτομέρειες και οι περιγραφές περιττεύουν αφού αν η Ορθόδοξη εκκλησία της επέτρεπε να βαφτιστεί - η Χαρά της ζωής. Joie de vivre όπως λένε οι φίλοι μας οι Γάλλοι.
Η ανοιξιάτικη λιακάδα του Απρίλη θα είχε πολλά να ζηλέψει από αυτή τη μικρή. Η διάθεσή της -ασχέτως του τι της συμβαίνει- ισούται με ενέργεια μεγατόνων, πλεόνασμα αδρεναλίνης και θάρρος ηρωίδας της ελληνικής επανάστασης.
Αυτή η 23persona έχει την ικανότητα να κάνει τα σύνθετα απλά, τα σκούρα φωτεινά ,να γκρεμίζει τα τείχη –πάντα με αγωγή και φυσική ευγένεια κι επιπροσθέτως να συνδυάζει μοναδικά ρίγα, δαντέλα και πουά με ένα τρόπο μαγικό που την καθιστά αναντικατάστατη!
Zωή είναι να μην κλαις επειδή
κάτι τέλειωσε αλλά
να χαμογελάς επειδή συνέβη
Το χαμόγελό της σε βγάζει με τη μία από τον θάλαμο ψυχολογικής αποσυμπίεσης για να σε μυήσει εκεί που όλα είναι νεανικά, συναρπαστικά, εφικτά και διασκεδαστικά. Τίποτα δεν την σοκάρει, τρομάζει ή περιορίζει.
Είναι μία καλοπροαίρετη τύπισσα γεμάτη θετική ενέργεια που φυσάει με επιμονή κι υπομονή την μικρή σπίθα εμπιστοσύνης στον εαυτό σου κανοντας μία γενναία φωτιά ικανή να ζεστάνει και να φωτίσει όλη σου την ύπαρξη. Κι ενώ θυσιάζεται για τα «αφεντικά», τους φίλους και όσα δείχνει να αγαπά και να εκτιμά ταυτόχρονα μοιάζει να αδιαφορεί πλήρως για την γνώμη του κόσμου και πηδάει τα εμπόδια ή τις στραβές της δουλειάς, του έρωτα, της ζωής σαν μικρές λακουβίτσες γεμάτες νερό της βροχής.
Αυτή τη δύσκολη εβδομάδα που μας πέρασε την σκέφτηκα πολλές φορές τη μικρή. Ισως γιατί εχω βαρεθεί να συναντάω αγενή κακομαθημένα πιτσιρίκια. Ισως πάλι επειδή έχω βαρεθεί – εμείς οι παλιοσειρές να αφορίζουμε τη νέα γενιά χαρακτηρίζοντάς την ομαδικά ως τα νέα «ρεμάλια» της Φωκίωνος Νέγρη. Χαίρομαι και την καμαρώνω -νάτη κι η κρίση μέσης ηλικίας- σαν να είμαι μάνα της.
Μέσα στην καταιγίδα που ετοιμάζεται να ξεσπάσει στην Ελλάδα του μέλλοντος την παρακολουθώ να έχει ήδη διαλέξει φούξια γαλότσες, ομπρέλα της Mπάρμπι και να ετοιμάζεται ατρόμητη να βγει βόλτα στη ζωή.
