Η Περσεφόνη είναι το τρίτο πρόσωπο το οποίο συμπληρώνει το εντυπωσιακό ψηφιδωτό με τον Ερμή που αποκαλύφθηκε στον τύμβο Καστά, στις ανασκαφές της Αμφίπολης. 

Όπως βλέπεις στη φωτογραφία, η κοκκινομάλλα γυναικεία μορφή φορά λευκό χιτώνα που συγκρατεί στο ύψος του στήθους της, έχει υψωμένο το αριστερό της χέρι στο οποίο φορά ένα βραχιόλι.

Σύμφωνα λοιπόν με τις ανακοινώσεις του Μουσείου της Αμφίπολης είναι προφανές ότι το ψηφιδωτό αναπαριστά την αρπαγή της Περσεφόνης, κόρης της θεάς Δήμητρας από τον Πλούτωνα συνοδεία του Ερμή.

Είχαμε ήδη δει τη σκηνή της αρπαγής σε τοιχογραφία στον Τάφο της Περσεφόνης των Αιγών. Είναι λοιπόν η πρώτη φορά που βλέπουμε την μεταφορά του μύθου σε ψηφιδωτό, με εντυπωσιακή ακρίβεια στην εκτέλεση του σχεδίου, συμπληρωματικά χρώματα (μπλε-πορτοκαλί) και καθαρές κινήσεις των μορφών.

Οι αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι το ψηφιδωτό "δείχνει" τέλος του 4ου αιώνα π.Χ ενώ οι διαστάσεις του είναι 4,5 μέτρα πλάτος επί 3 μέτρα μήκος.

Λογικά,  είτε σου άρεσε η μυθολογία είτε όχι (προσωπικά μ άρεσε πολύ γιατί μου διάβαζε η μαμά μου για να κοιμηθώ) κάτι θα θυμάσαι για τον μύθο της Περσεφόνης. Έναν μύθο για τη φυσική θεωρία της βλάστησης και του φυσικού κύκλου. Αλλά ας σου φρεσκάρω λίγο την μνήμη.

Η Περσεφόνη ήταν κόρη της θεάς Δήμητρας. Πατέρας της ήταν ο Δίας και συζυγός της ο Άδης. Μαζί του γέννησε τον Ζαγρέα, τον Ευβουλέα και τον Σαβάζιο. Ο Αδης την πήρε στον Κάτω Κόσμο για την ομορφιά της, η Θεά Δήμητρα όμως τη ζητούσε πίσω. Ο Άδης λοιπόν, συμφώνησε να ανεβαίνει η Περσεφόνη έξι μήνες στον πάνω κόσμο και να κατεβαίνει τους επόμενους έξι στον κάτω. Έτσι τους μήνες που η Περσεφόνη ήταν στον πάνω κόσμο η Θεά Δήμητρα χαιρόταν και υπήρχε καλοκαιρία, ενώ τους άλλους κακοκαιρία. Ο μύθος της αρπαγής πρωτοεμφανίζεται στην «Θεογονία» του Ησιόδου.

Α! Και λίγα λόγια για την απαγωγή (από τον Ομηρικό ύμνο στην Δήμητρα): Η Περσεφόνη μάζευε άνθη σε ένα λιβάδι στο Νύσιον Πεδίον με τη συντροφιά των Ωκεανιδών νυμφών, της Αθηνάς και της Άρτεμης. Ενώ λοιπόν η κοπέλα μάζευε ένα νάρκισσο, άνοιξε η γη, ξεπήδησε ο Αδης με το άρμα του και την άρπαξε! Οι κραυγές για βοήθεια δεν ακούστηκαν από κανένα, εκτός από την Εκάτη και τον Ήλιο. Ο Δίας ήταν μακριά...