Αφορμή για το συγκεκριμένο post στάθηκε η πρόσκληση μιας φίλης την Τετάρτη το βράδυ για ποτό (για τις μη μυημένες ημέρα Champions League). Η απάντησή μου, αναμενόμενη... «έχει ποδόσφαιρο- δουλεύω». Το μήνυμα της φίλης επίσης αναμενόμενο. «Τις μόνες μέρες που μπορούμε εμείς (οι υπόλοιπες φίλες) εσύ πάντα βλέπεις μπάλα, ήμαρτον».
Η απάντησή της ήταν μαχαιριά στην καρδιά αλλά με έβαλε και σε προβληματισμό. Για την ακρίβεια ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι γυναίκες δεν συμπαθούν ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο. Όχι ότι υπήρξα ποτέ αυτή που δεν θα έβγαινε έξω για να μην χάσει έναν αγώνα αλλά ακόμη και όταν δεν ήταν μέρος της δουλειάς μου δεν έβγαζα φλύκταινες με τα συγκεκριμένα 90 λεπτά.
Για σκεφτείτε το καλύτερα... Δύο 45λεπτα είναι όλα και όλα, δεν το λες και αιώνα. Σκεφτείτε πόσες ώρες έχουμε σπαταλήσει σε δοκιμαστήρια και κομμωτήρια για ρίζα, μανικιούρ, πεντικιούρ κτλ.
Το άλλο; Εφόσον στις γυναίκες αρέσουν οι άνδρες δεν θα έπρεπε να τους αρέσει να παρακολουθούν 22 – συνήθως super γυμνασμένους και νόστιμους- αθλητές να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό μέσα σε ένα γήπεδο και τους... δικούς τους αθλητές να τους παρακολουθούν και να χαίρονται με αυτή τη διαδικασία;
Επιχείρημα τρίτο και τελευταίο και σκεφτείτε το την επόμενη φορά που θα γκρινιάξετε κορίτσια... τι καλύτερο από την απόλυτη αφοσίωση ενός άνδρα για τόση ώρα; Αφού μπορεί να στέκεται καρφωμένος σε μια οθόνη για 90- χωρίς καθυστερήσεις- παρατάσεις -πέναλτι κλπ λεπτά, την επόμενη φορά θα μείνει καρφωμένος σε ένα «ματσάκι» μαζί σου. Δεν το βρίσκω κακή ιδέα!
Και τέλος πάντων αν δεν πείθεστε με τίποτα να μπείτε και εσείς σε αγωνιστικό κλίμα, απλά εκμεταλλευτείτε το ως «break» για τον εαυτό σας! Λίγο αυτή η μάσκα ενυδάτωσης που όλο αναβάλετε, ίσως το γυμναστήριο που θυσιάζετε για να είστε συνεχώς μαζί του,... Μάλλον ήρθε η ώρα!
Φιλιά
