Η Ρόζυ είναι μία από εμάς. Ονειρεύεται να φύγει. Να φύγει από τις δυσκολίες, τα προβλήματα, τα λάθη και τις πληγές. Είναι η ηρωίδα του νέου βιβλίου του Αλέξανδρου Ντερπούλη που κατάφερε να κάνει ένα βαθύ και ουσιαστικό ψυχογράφημα της σύγχρονης ελληνίδας που τα προηγούμενα χρόνια ξέχασε «ποια ήταν» κι ενδιαφερόταν μόνο για το «ποια φαίνεται».
«Φεύγω, ναι, φεύγω» έλεγε για αρκετή ώρα ακόμα με έναρθρο λόγο και όχι μόνο μεγαλόφωνα στα εσώτερα του μυαλού και του κορμιού της. Τόσο μεγάλη σημασία είχε γι’ αυτήν, παρά την έντονη επιθυμία της να το αποδιώξει. Ήταν πλέον γεγονός ότι θα έφευγε. Το αποφάσισε και τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει αυτή την απόφασή της. Όλα είχαν έρθει έτσι ώστε αυτή η λύση να φαντάζει ως η μόνη διέξοδος από τον λαβύρινθο όπου παράδερνε αδιάκοπα τα τελευταία χρόνια.
Η Ρόζυ, η ηρωίδα του συγγραφέα Αλέξανδρου Ντερπούλη, επιθυμεί διακαώς να φύγει για την «Κόστα Ρίκα», τον προορισμό της απόλυτης ευτυχίας. Ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή περιμένει online. Στο σπίτι όλα είναι πακεταρισμένα, οι βαλίτσες έτοιμες ή σχεδόν έτοιμες. Ο παράδεισος είναι μόνο ένα κλικ μακριά. Το μόνο που μένει είναι ένα τακ στο πληκτρολόγιο… Αλλά δεν είναι απλό. Το τηλέφωνο χτυπάει, το ίντερνετ κόβεται, το φορτηγό δεν έρχεται ποτέ, οι τράπεζες την καταδιώκουν για απλήρωτα χρέη, οι άντρες της ζωής της την αναζητούν, η μάνα της αφήνει μηνύματα στον τηλεφωνητή, ο αδερφός της χτυπάει την πόρτα… Όλη της η ζωή, όλα τα λάθη που έχει κάνει εμφανίζονται τη στιγμή που ένα πάτημα στο πληκτρολόγιο θα της επιτρέψει να αποδράσει.
Έτοιμες να ταξιδέψετε στην «Κόστα Ρίκα»; Ξεναγός μας ο γοητευτικός Αλέξανδρος Ντερπούλης.
Συνάντησα τον Αλέξανδρο στο “Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής!” σε μια αίθουσα στο θέατρο “104”. Το τεράστιο χαμόγελό του σε κάνει αμέσως να τον συμπαθήσεις. Το περιβάλλον γύρω του αλλά μάλλον και μέσα του αποτελούνταν από …βιβλία.
Μου εξομολογήθηκε ότι η δική του απόδραση είναι η συγγραφή. Από πολύ νωρίς κατάλαβε ότι αυτός είναι ο δρόμος για να εκφράσει τις μύχιες σκέψεις, τους φόβους, τις σκέψεις και τα συναισθήματα.
«Οι συγγραφείς καλούμαστε να δημιουργήσουμε μια ιστορία βασισμένη στην πραγματικότητα, χωρίς όμως να είναι η πραγματική πραγματικότητα. Είναι μια εν δυνάμει πραγματικότητα, αληθοφανής αρκετά για να γίνει πιστευτή».
Για τον Αλέξανδρο οι άνθρωποι είναι το θέμα. Η συγγραφή δεν είναι μόνο μέσω επιβίωσης, αλλά το μέσο για να κάνει τους άλλους αλλά και τον εαυτό του καλύτερο και ευτυχισμένο. Όπως λέει δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να ασχολείται με κάτι άλλο καθώς οι άνθρωποι και οι σχέσεις που δημιουργούν, ήταν τα ζητήματα που τον απασχολούσαν πάντοτε περισσότερο.
«Θα μπορούσα να είχα ασχοληθεί με την ψυχολογία ή την ψυχοθεραπεία» λέει χωρίς να το πιστεύει «αλλά με τη λογοτεχνία και το θέατρο εξερευνάς τους ανθρώπους και τις πράξεις τους, πιο παραστατικά και με πιο κατανοητό τρόπο. Πολλές φορές» μου εξηγεί «παρομοιάζουμε τους εαυτούς μας με ήρωες της λογοτεχνίας και του θεάτρου. Ταυτιζόμαστε μαζί τους και μέσα από αυτούς γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τους άλλους».
“Η νέα εποχή απαιτούσε καλύτερο χειρισμό του λόγου, τόσο του προφορικού όσο και του γραπτού για να μπορεί κάποιος να εκφράζει όσα του συνέβαιναν. Η Ρόζυ δε θα αντιστεκόταν σε αυτή την επιταγή των καιρών. Εξ άλλου όλοι έλεγαν ότι η γραφή είναι σαν την ψυχοθεραπεία αλλά πιο φθηνή” λέει η ηρωίδα του στο βιβλίο.
Η Ρόζυ, η ηρωίδα του μυθιστορήματος, θέλοντας να φύγει από την Ελλάδα για να γλιτώσει από τα υπέρογκα χρέη τραπεζών και τις ερωτικές της αποτυχίες, αποφασίζει να μεταναστεύσει στην Κόστα Ρίκα, πιστεύοντας ότι πρόκειται για τη Γη της Επαγγελίας. Κι ενώ οι τράπεζες την «καταδιώκουν» στο κινητό της, εκείνη προσπαθεί να πείσει έναν υπάλληλο της σταθερής τηλεφωνίας να της συνδέσουν για λίγα δευτερόλεπτα μόνο την κομμένη της σύνδεση προκειμένου να πατήσει «οκ» και το on line αεροπορικό της εισιτήριο να γίνει αληθινό. Όσο περιμένει αναπολεί τη ζωή της και τους έρωτές της, πόσο άδοξα τελείωσαν και πόσο τραγικά πολλές φορές.
«Όσα πιστεύουμε ότι μας καταστρέφουν ή μπορούν να μας σώσουν, τα δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι. Τίποτα δε γίνεται έξω από εμάς, ερήμην μας», λέει ο Αλέξανδρος.
Γιατί όμως διάλεξε για ηρωίδα μια γυναίκα; «Το μεγαλύτερο αναγνωστικό κοινό είναι γυναίκες. Βάζοντας μια γυναίκα να μιλήσει και να δράσει μπόρεσα να πω πράγματα που ένας άνδρας δεν θα τα έλεγε ποτέ».
"Περίεργο πώς μένουν μερικοί ήχοι στα αυτά, ενώ δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν πια. Το βλέμμα της έμεινε προσηλωμένο στη μεριά της κουζίνας, που φωτιζόταν απαλά από το φως του απορροφητήρα. Κατά τα άλλα ήσυχη, ήρεμη, νεκρή. Αντίθετα από ό,τι παλιά, τότε που ο Σάββας μαγείρευε εκεί μέσα. Ήχοι από κουτάλες, κατσαρόλες, ο θόρυβος του απορροφητήρα, έπειτα η μυρωδιά από λαχανικά που τσιγαρίζονται, κανέλα και γαρίφαλο στις σάλτσες που του άρεσαν. Και στη συνέχεια να τρώνε στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση. Φιλιά με γεύση κύμινου και μαύρου πιπεριού".
Ο αληθινός πρωταγωνιστής, τόσο στο βιβλίο όσο και στη ζωή μας παραμένει είναι ένας: Ο έρωτας. «Μα ο έρωτας δεν είναι κινητήρια δύναμη για ό,τι μας συμβαίνει; Είτε με καταστροφικά αποτελέσματα είτε σωτήρια; Και στις δύο περιπτώσεις όμως λυτρωτικά».
Ο Αλέξανδρος Ντερπούλης είναι συγγραφέας, υποψήφιος διδάκτορας Δημιουργικής Γραφής στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και καθηγητής Δημιουργικής Γραφής στο “Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής!” που διατηρεί στην Αθήνα από το 2006. Το τελευταίο του βιβλίο “Κόστα Ρίκα εκδόθηκε πρόσφατα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.
