Σίγουρα θα έχεις ακούσει την είδηση.
Οι δυο έφηβες από τη Βιέννη, η 17χρονη Kesinovic Samra και η φίλη της Sabina Selimovic 15 ετών, πριν από περίπου 6 μήνες, γνώρισαν και ερωτεύτηκαν δυο τζιχαντιστές. Χωρίς να γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες, οι δυο κοπέλες πείστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, να μετακομίσουν στην Συρία και να πάρουν μέρος στον "Ιερό Πόλεμο".
"Μην μας ψάξετε. Εμείς θα υπηρετήσουμε τον Αλλάχ και θα πεθάνουμε γι 'αυτόν" ήταν το σημείωμα που άφησαν στους γονείς τους. Με την άφιξη τους στη Συρία, φαίνεται ότι οι κοπέλες παντρεύτηκαν τους τζιχαντιστές και είναι πλέον έγκυες. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι λογαρισμοί των κοριτσιών στα Social Media, ελέγχονται από την εξτρεμιστική οργάνωση, με σκοπό την ενθάρρυνση κι άλλων νέων γυναικών να κατευθυνθούν προς τη Συρία και να ενταχθούν στον πόλεμο.
Σήμερα, σύμφωνα πάντα με τα αυστριακά μέσα, η Samra και η Sabina επικοινώνησαν με τους γονείς τους. Δήλωσαν "ότι έκαναν ένα μεγάλο λάθος" και ζητούν απεγνωσμένα να επιστρέψουν στη χώρα τους, κάτι που οι αξιωματούχοι θεωρούν σχεδόν αδύνατο.
Οι ακραίοι Ισλαμιστές στο Ιράκ και τη Συρία, εκτελούν με συνοπτικές διαδικασίες ομήρους, γυναίκες και επί της ουσίας, οποιονδήποτε δεν τάσσεται στο πλευρό τους. Ήδη από τον Σεπτέμβριο, ο κλοιός των τζιχαντιστών σφίγγει γύρω από τη πόλη Κομπάνι στα σύνορα της Συρίας με την Τουρκία. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε ότι θα προσφέρει το πόσο των 3,9 εκατομμυρίων ευρώ σε ανθρωπιστικές οργανώσεις που υποστηρίζουν τους πρόσφυγες της πόλης που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους ενώ παράλληλα οι Η.Π.Α συνεχίζουν τις αεροπορικές επιδρομές κατά του ΙΚ.
Ωστόσο, o σκοπός του άρθρου δεν είναι η πολιτική ανάλυση των γεγονότων στην Μέση Ανατολή. Είναι η ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από την εκούσια επιλογή των αυστριακών κοριτσιών μόλις 15 και 17 ετών, να ενταχθούν σε μια τρομοκρατική οργάνωση η οποία (παρ)ερμηνεύει το Kοράνι με τον πιο βίαιο τρόπο.
Τα φρικτά εγκλήματα αμερικανών στρατιωτών στο Ιράκ και το Αφγανιστάν είναι γνωστά. Προσωπικά, δεν μπορώ να σβήσω από το μυαλό μου τις εικόνες των βασανιστηρίων Ιρακινών άμαχων πολιτών, οι οποίες έκαναν τον γύρο του κόσμου το 2004. Δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε τις εικόνες κρατουμένων στο Γκουαντάναμο και τον σαδισμό των δεσμοφυλάκων τους. Εξοργίστηκα με το πρόσφατο βίντεο των Ισραηλινών οι οποίοι πανηγύριζαν για τα σκοτωμένα παιδάκια στη Γάζα που δεν θα πήγαιναν ξανά στο σχολείο τους.
Αντίστοιχα, σοκαρίστηκα με τα βίντεο αποκεφαλισμού ομήρων δημοσιογράφων από τους τζιχαντιστές, τα οποία δημοσιεύτηκαν τον Αύγουστο και -δυστυχώς- ανά δυο περίπου εβδομάδες δημοσιεύονται νέα. Σοκαρίστηκα με τους βιασμούς και τις εκτελέσεις γυναικών από τους τζιχαντιστές. Η ιστορία της μικρής πακιστανής ακτιβίστριας Μαλάλα άγγιξε την καρδιά μου.
Και η ιστορία των δυο κοριτσιών από την Αυστρία με γέμισε απορίες. Ήταν απαγωγή; Φαίνεται πως όχι.΄Ηταν ο έρωτας που τις έκανε να ακολουθήσουν τους δυο τρομοκράτες στη Συρία; Δεν το θεωρώ πολύ πιθανό. Ήταν το οικογενειακό τους υπόβαθρο; Δεν γίνεται να γνωρίζουμε κάτι τέτοιο. Μήπως ήταν η ανάγκη τους για πολιτική δράση, κινητοποίηση, αδρεναλίνη; Ενέργεια, περιπέτεια που δεν γνώριζαν καθόλου πως να εκτονώσουν;
Αναμφισβήτητα έκαναν ένα τεράστιο λάθος που μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για έναν εξαιρετικά χρήσιμο επιστημονικό διάλογο.
