Μένουμε σπίτι και είναι ευκαιρία να κάνουμε έναν πρώτο απολογισμό της ένταξής μας σε αυτό που αποκαλούν όλοι "φοιτητική ζωή". Έχοντας πλέον μπει σε μια ρουτίνα, που χωράει, όμως, ακόμα κάποιες αλλαγές, καταλαβαίνεις πως αυτό που είχες στο μυαλό σου δεν έχει καμία σχέση με αυτό που βιώνεις τη δεδομένη στιγμή.
Αρχικά, συναντάς πολλά νέα πράγματα, τον πρώτο καιρό. Η σχολή, για παράδειγμα, και το πώς όλη αυτή η τριτοβάθμια εκπαίδευση λειτουργεί σε φέρνει σε μια αμηχανία και σου δημιουργεί συναισθήματα, ίσως, φόβου για κάτι τόσο μεγάλο και ασυνήθιστο μέχρι τώρα ή ακόμη και πανικό, προσπαθώντας να προσαρμοστείς σ' αυτούς τους νέους ρυθμούς. Το γεγονός ότι είσαι πλέον μόνος σου σε αυτό, ότι μόνος σου θα πρέπει να βρεις την αίθουσα, ότι μόνος σου θα πρέπει να αποφασίσεις τι θα παρακολουθήσεις - με τις ανάλογες τύψεις αργότερα - και ότι μόνος σου θα κρίνεις τι πρέπει να σημειώσεις μπορεί να σου προκαλέσει πανικό.
Είναι μέχρι να συνηθίσεις όλη αυτή τη διαδικασία, να συνηθίσεις το άκουσμα "Συνάδελφε" στο αμφιθέατρο, να συνηθίσεις πόσο απρόσωπα είναι τα πράγματα και να πορευτείς στη συνέχεια με αυτές τις συνήθειες. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, η κατάσταση αυτή μόνο θα σε ωφελήσει καθώς αυτός είναι ένας τρόπος με τον οποίο αποκτάς αυτονομία, γίνεσαι ανεξάρτητος και μαθαίνεις μόνος να ανταπεξέρχεσαι σε κάθε είδους υποχρεώσεις,
Ωστόσο, θα εκτιμήσεις αρκετά αυτούς τους δεκάλεπτους καφέδες με τους συμφοιτητές σου στα διαλείμματα, θα μοιραστείς τη ξαφνική χαρά σου που προέκυψε από ένα κενό μαθήματος και θα γελάσεις πολύ στις ομαδικές εργασίες.
Η σχολή λοιπόν, είναι μια ευκαιρία που όλοι πρέπει να αρπάξουμε για μια πιο ευχάριστη φοιτητική ζωή.
